پرده نشین

ای بهار آفرینش، ای یادگار اهل کسا، یا مهدی!

هزاران هزار دیده در فراق تو یعقوب وار خون می گریند و فقط با تماشای قامت تو بینا می شوند.
ما در کنار دروازه ی دل هایمان، شاخه گل های ارادت به دست گرفته و هر آدینه منتظریم که چونان رسول اعظم(ص) که از مکه به مدینه النبی هجرت کرد، از مکه طلوع کنی و به مدینه المهدی دل ها پا گذاری.

کاش، آنی در آسمان سیمای زیبایت به تماشای بدر دیده و هلال ابرویت می نشستیم و رنج روزگار هجران به اشک اشتیاق، می زدودیم.

سلام بر شامگاهان و صبحگاهان حضورت.

سلام صنوبران صفا و سروهای سرور و سپیدارهای سعادت بر امیر قیام و سالار ظهور.
السلام علیک یا ابا صالح المهدی!

پرده نشین

ای پرده نشین دیده به راهیم کجایی؟

دنیا شده جولانگه خوکان زِ چه نایی؟

از شوق ظهورت دل گیتی شده بی تاب

کی پرده‌ی غیبت ز رخ خود بگشایی

ای آینه دار، آینه ی دهر کدر شد

وقت است که گَرد از رخ آیینه زُدایی

من ما شده و ما شده من، حق شده باطل

فریاد رسا خاتمه دِه این من و مایی

گفتی که بخوانیم تو را بیشتر از بیش

تا بار سفر بندی و رخساره نمایی

خون می چکد از دیده‌ی عُشّاق تو ای گل

وقت است که ای غنچه‌ی نرگس ز در آیی

بس دیده که خشکید به ره تا که ببیند

روی تو و مُرد از عطش داغ جدایی

هر جا نگرم نقش فساد است و تباهی

تعجیل نما منجی بر حقّ نهایی

«قاسم» ز خدا خواهد و گوید ز سر صدق

وقت است که از پرده‌ی غیبت به در آیی

سروده ی استاد قاسم اشراقی-تهران-1355