نیـــنوا

«اِنَّ الْحُسین مِصباحُ الْهُدی وَ سَفینَهُ الْنِّجاه».

منتخبی از مثنوی چهل بیتی می باشد(مثنوی حماسی) که محرّم سال 1358 سروده ام بلکه این انتخاب و اختصار حوصله‌ی مخاطب و نشریه را لحاظ کرده باشد.

حسین ای باب معنای شهامت

شُکوه شعر ناب استقامت

حسین ای در زمان همواره باقی

به قطب لامکان عشق ساقی

حسین ای تشنه‌ی راز عدالت

ستیز تیغ حیدر با جهالت

حسین ای پاسدار دین احمد

گل گلدسته ی باغ محمد (ص)

حسین ای رجعت دین پیمبر

گل دستان در هم کوب خیبر

تو را نازم که در عریانی خاک

نشاندی بیرق برحق لولاک

حسین ای کربلا را باغ کرده

فرات از آتش دل داغ کرده

چو بر نی رفتی و معراج کردی

فلک آشفتی و موّاج کردی

حسین ای آب را سیراب کرده

به پای نخل دین خوناب کرده

حسین ای وارث مُهر ولایت

سفینه ی امن و مصباح هدایت

تو از خون کام پیروزی چشیدی

به باطل خط سرخ لا کشیدی

حسین ای نام پاک جاودانی

سفیر آیه های آسمانی

تو را نازم که ابرو خم نکردی

ز مردی شِکوه از ماتم نکردی

تو را نازم که با سرمشق مستی

بُت و بُتخانه را در هم شکستی

تو تا اقصای هستی جاودانی

بنای هر چه می جوشد تو جانی

تو را گفتن زبانی پاک خواهد

دل دریایی صد چاک خواهد

لب «قاسم» کجا و از تو گفتن

تو را باید ز نای نی شنفتن

تو چون آیینه ی حق بی زوالی

چو آب زمزم و کوثر زلالی

بدرود

سروده‌ی استاد قاسم اشراقی – سال 1358-تهران