هشدار

در سال 1370 با عده ای از دانشجویان یکی از دانشگاه‌های تهران همراه بودم برای ملاقات با فقید سعید علامه محمدتقی جعفری دیدار شخصی چون علامه سعادتی بود که همیشه در خاطرم زنده و تازه است ملاقات صورت گرفت و دوستان دانشجو پرسش هایی از استاد کردند و جوابی در خور گرفتند. وقت جلسه تمام شد. بچه ها از علامه خواستند نصیحت یا وصیتی حُسن ختام جلسه بفرمایند. علامه فرمودند: وقتی تفسیر نهج البلاغه را تمام کردم و برخی از آثار چاپ شده ی دیگر را که در زمینه عرفان و فلسفه بود روی هم گذاشتم دیدم دارم اسیر غرور می شوم. رفتم و سه چرخه ی کوچکی که مال نوه ام بود را سوار شدم و مرتب به خود گفتم محمدتقی غرور نَگیرَدِت ها و بدین وسیله غرور را از خود دور کردم.دوستان غرور آفت بزرگیست مواظب باشید اسیرش نشوید.

منِ بنده این نصیحت را گرفتم و بعد از مدتی این شعر را سرودم. روان علامه شاد بادا.

هشدار

ای مست زِ جام می نوشین جوانی

کز غفلت و مستی رَجَزِ بیهُده خوانی

هشدار که این دوره‌ی کوتاه نپاید

وین مستی و وین غفلت و وین شور نهانی

سرمستی و شادی رود و در تب حسرت

افسرده و درمانده و بی چاره بمانی

آنگاه کنی عزم که برگردی و امّا

افسوس خوری زان که عزیزم نتوانی

بینی چو سواری، زِ پی عمر و شتابان

ره می سپُری در ره کوری که ندانی

اوقات خوش فصل بهاری به سر آید

تا نوبت گرما رسد و میوه تکانی

این میوه تکانی عجبا دیر نپاید

با آمدن قافله ی فصل خزانی

پاییز زند خیمه و بینی که رسیدست

نوبت به غم و زیر لبی مرثیه خوانی

در بازی دور فلک و گردش ایام

فهمی که تو بازیچه ی دستان زمانی

سرمی نهی از غم به سر زانو و گویی

کو مستی و کو شادی و کو ذوق روانی

در آینه چون چهره ی خود بینی از اندوه

تردید¹ ندارم که به تن جامه درانی

رخسار تو بشکسته و قدّ چو خدنگت

گشتست پر از چین و خدنگش چو کمانی

هر چند دوی از پی اوقات گذشته

خود را به غبار رهش آخر نرسانی

کاری بکن ای غنچه ی شاداب که هرگز

چون رفت بهار اشک ندامت نفشانی

اندرز زِ قاسم شنو و عهد کن از دل

تا اسب غرورت به تَفاخُر ندوانی

والله المستعان

______________________

پی نوشت

1-تردید ندارم = شک ندارم

سروده‌ی استاد قاسم اشراقی