نوروز آمد …

شاعر از یک سوراخ دوبار کسی را نیش نمی زند! (موته!)

عید آمد و امسال عجب عید سعیدا !
این گونه زِ راه آمدنی بود بعیدا !
یک باره رسید از سفر و بی خبر آمد
گویی وسط شهر به یک باره پَریدا !
دیدیم نداریم نه کفشی نه لباسی
تا این شب عیدی بنماییم رشیدا !
گفتیم خوشا پولِ کمی قرض بگیریم
وآنگاه رویم آخر بازار خریدا !
رفتیم به بازار و بدیدیم که ملّت
انگار که یک مُشت ندیدَن وَ بَدیدا !
هر کس به دَری می زد از این سوی به آن سوی
در دیدن اجناسِ قدیمَن و جدیدا !
اما نخرید ایچ کسی چیز جدیدی
از بس که گران بود همه چیز شدیدا !
ما نیز دویدیم کمی این وَر و آن وَر
مانند پلیسی که پیِ دزد دویدا !!
اما سرِ هر قیمت کالا که رسیدیم
هوش از سرِمان مثل چوسوفیل پَریدا !!
دیدیم گرانی ست، وَ آن هم چه گرانی !
ای بر پدر ابن زیادَن و یَزیدا …
گفتیم خدایا چه رکودی ! چه مُکودی !
باید نخریم ایچ، اکیدن و مَکیدا !
ای چشمه ی ارزاق و بُن و بسته ی کالا !
عید است و تو را شکر! که «شُکرَن و مَزیدا» !
تا باز شوَد قفل کِسادی و تورّم
این دفعه بده چند بغل دسته کلیدا !!

شاعر ایضَن