دونده نابینای برزیلی: می‌خواستم دونده شوم پول خرید کفش نداشتم/ با کفش‌های خواهرم دویدم

به گزارش بیان گلپایگان؛  «ترژینیا گیلرمینیا»، دونده برزیلی قهرمان پارالمپیک، از زمان هایی می گوید که علاقمند بوده دونده شود اما حتی پول خرید یک جفت کفش را نداشته است.
این دونده برزیلی در پارالمپیک ۲۰۰۴ آتن موفق شد در ماده ۴۰۰ متر T۱۲ به مدال برنز دست پیدا کند.
این دونده ۳۷ ساله که در مواد ۱۰۰ متر و ۴۰۰ متر T۱۱ رکورد جهان را در اختیار دارد امیدوار است بتواند در خانه به رکوردهای بیشتری دست پیدا کند.
گیلرمینیا در برنامه ای تحت عنوان «چطور من به این رشته آمدم…» در خصوص اینکه چگونه با ورزش زندگی خود را دستخوش تغییر کرده صحبت کرده است.
در سال ۲۰۰۰ و زمانیکه ۲۲ سال سن داشت در رشته روانشناسی مدرک گرفت اما خودش را در وضعیت تمام کسانی دید که در سراسر جهان فارغ التحصل شده اند اما شغل پیدا نمی کنند.
وی در این خصوص اظهار داشت: واقعا سخت است که پس از دانشگاه بتوانی شغلی پیدا کنی. من نمی توانستم برای خودم شغلی دست و پا کنم. چراکه کاری برای روانشناس ها پیدا نمی شد.
کمبود شغل در شهرش «بتیم» در ایالت «میناس گرایس» باعث شد که او دست به کار دیگری بزند. کاری که فکر نمی کرد در سال های بعد به طور جدی به آن بپردازد.
این دونده برزیلی گفت: مسئولان شهرم برنامه ای ورزشی را برای افراد معلول ترتیب دادند و من تصمیم گرفتم آن را امتحان کنم. شروع کردم به شنا کردن چون در آن زمان لباس شنا داشتم و پول کافی نداشتم تا کفش ورزشی بخرم. وقتی پس از اولین تمرین شنا به خانه برگشتم به خواهرم گفتم می خواستم بدوم نه اینکه شنا کنم اما کفش نداشتم. خواهرم بلافاصله گفت که یک جفت کفش دارد و اگر من می خواهم حاضر است آن را به من بدهد. و من آن را قبول کردم.
گیلرمینیا روز بعد به آن مجموعه ورزشی رفت و دویدن را آغاز کرد. هیچ علاقه ای به ادامه حضور در رشته شنا نداشت.
وی گفت: به مربی ام گفتم که من واقعا دوست داشتم بدوم و قصد ندارم به استخر بازگردم. او مرا به دو و میدانی فرستاد و از آن زمان دوره حرفه ای من آغاز شد. اولین تمرینم شرکت در دوی ۵ هزار متر بود. در آن زمان همه آنچه من دوست داشتم، دویدن بود. اصلا برایم مسافت اهمیتی نداشت.
گیلرمینیا دوم شد و برای نخستین بار در زندگی اش بر روی سکو ایستاد. او به خاطر می آورد که از همان زمان تصمیم گرفت سریع ترین دونده جهان شود.
دونده برزیلی گفت: جایزه نفرات اول تا سوم ۶۰، ۸۰ و ۱۰۰ رئال (تقریبا بین ۲۰ تا ۳۰ یورو ) بود. وقتی جایزه گرفتم فکر کردم میلیونر شدم. بعد از مسابقه بلافاصله به فروشگاه رفتم و ماست مورد علاقه ام را خریدم. چون وقتی بچه بودم پدر و مادرم پول نداشتند غذاهای مورد علاقه ام را برایم بخرند. وقتی ماست را خریدم فهمیدم که به یکی از رویاهایم جامه عمل پوشانده ام. یکی از رویاهای من خوردن ماست بعد از مسابقات بود. در آن لحظه به خودم قول دادم که تمرین کنم و بدوم تا سریع ترین دونده جهان شوم. نمی‌خواستم برای خریدن کفش و یا غذاهای مورد علاقه ام به مشکل بربخورم.
گیلرمینیا اولین تجربه بین المللی خود را در سال ۲۰۰۲ در رقابتهای قهرمانی جهان در لیل فرانسه تجربه کرد. پس از آن به یکی از موفق ترین دوندگان تاریخ بازی های پارالمپیک تبدیل شد. وی مدال های بسیاری در بازی های پارالمپیک، پارا پان آمریکن، رقابتهای قهرمانی جهان و مسابقات منطقه ای کسب کرده است. ضمن اینکه او در رقابتهای ۱۰۰ متر، ۲۰۰ متر و ۴۰۰ متر T۱۱ رکوردشکنی کرده است.
امروز او در سن ۳۷ سالگی باید سخت تمرین کند چون نسل جدید دونده ها جوان و قوی هستند.
وی گفت: وقتی من دو و میدانی را شروع کردم ۲۲ سال سن داشتم و یکی از جوان ترین ها بودم اما امروز بسیاری از دونده ها ۱۸ ساله هستند و آنها زمان خوبی برای پیشرفت در اختیار دارند.

منبع:مهر