امنیت ملی‌ای که بازیچه سیاست بازی می شود

به گزارش بیان نیوز،یک اتفاق عجیب در یک روزنامه‌ی ایرانی؛ توهین به پاسداران انقلاب اسلامی و شبه داعشی دانستن کار آنان در نمایش تصاویر دستگیری تفنگداران آمریکایی! بهانه هم تبلیغات غربی ها و رسانه هایشان علیه سپاه پاسداران بوده است. اینکه آنها ما را داعش وار توصیف می کنند و ما هم با پخش این فیلم ها به این تصویر ساخته شده از سپاه پاسداران دامن زده ایم!

روزنامه‌‌ی قانون می نویسد: «نکته دیگر نشان دادن صحنه گریستن اسیری آمریکایی لابد برای تحقیر آمریکا بود. پرسش این است که سربازی جوان که پشت‌گرم به ابرقدرت شماره یک جهان و آن ناوشکن‌ها و غول‌های دریایی و هوایی است، با چه احساسی و در چه شرایطی به گریه افتاده است؟ ظواهر نشان می‌دهد که در شرایط عمومی، اقدامی با قصد به گریه انداختن آنان انجام نشده است. پس چرا نوع برخورد و به زانو نشاندن آنان با دست‌های نهاده بر پشت سر، برای آن جوان می‌توانست یادآور شباهت صحنه با صحنه‌های اسیران آمریکایی و اروپایی با لباس نارنجی و دست‌نهاده بر پشت گردن در صحنه اعدام داعش باشد که لحظاتی بعد گردنشان بریده می‌شد یا تیر خلاص دریافت می‌کردند؟ متأسفانه آن فیلم تحقیرآمیز بیشتر حکایت از چنین احساسی در آن سرباز داشت که با توجه به تبلیغات ایران‌هراسانه پیشین و نمایش‌های (داعشی )خود را در آستانه فنا می‌بیند و نومیدانه به یاد خانه و خانواده و همسر و فرزند و شهر و دیار می‌افتد و طبیعتا به خاطر سرنوشت شوم و محتوم خود می‌گرید.»

از این نوشتار نه رنگ و بوی دلسوزی برای چهره‌ی دروغین ساخته شده از سپاه برمی آید و نه نگرانی بابت ورود بی اجازه‌ی (اگر نگوییم تجاوز) سربازان دشمن به سرزمین ایران؛ فقط یک تشبیه توهین آمیز میان عمل پاسداران انقلاب اسلامی و تروریست های داعش انجام شده تا انگار به آن نظامی آمریکایی حق داده شود که اشک بریزد و این پاسدار انقلاب سرزنش شود که چرا نیروهای وارد شده به سرزمینش را دستگیر کرده است! وجه تشابه هم نشستن اسیران است، یکی دست بر روی سر گذاشته، و دیگری دست بر گردن؛ همین. همین شباهت کافی است تا کار پاسداران انقلاب اسلامی را همچون داعشی بدانیم؟ یقیناً کافی نیست و نویسنده‌ی مطلب نخواسته کمی فکر کند مگر جور دیگری هم می شود اسیر گرفت؟ اسیر نظامی که هیچ، حتی نیروی انتظامی هم موقع دستگیری خلاف کاران به آنها می گوید سلاح شان را تحویل بدهند؛ دستشان را روی سرشان بگذارند و بی حرکت باشند. کاش نویسنده‌ی آن سطور حداقل کمی فکر می کرد. نیروی نظامی کشور دشمن شما، بی اجازه پا به سرزمین شما گذاشته است؛ وظیفه ی نیروی نظامی شما چیست؟ بایستد و نگاه کند و لبخند بزند و ول کام تو ایران بگوید؟ ترکیه با ادعای ورود جنگنده روسی به خاک کشورش، چه کرد؟ از طرفی اشک نظامی آمریکا از نبود قدرت ایمان است و نه صرفاً تصویری که از ایران دارد؛ وگرنه تصویر رزمندگان ایرانی از شکنجه گاه های صدامیان چه بود؟ چرا حتی نوجوانان ما هم موقع اسارت توسط بعثی ها اشک و گریه ای نداشتند؟ آیا پای گزاره ای غیر از شجاعت متکی به قدرت ایمان وسط است؟

نکته‌ی دیگر در باب آن نوشتار این است که سپاه پاسداران انقلاب اسلامی ایران اصلی ترین نیروی ایستاده مقابل داعش و تکفیری هاست؛ ۴ سال نبرد مقابل داعش؛ چند صد شهید و خانواده هایی عزادار و کودکانی یتیم که کمتر مورد توجه رسانه ها‌ی مدعی اصلاح طلبی قرار گرفته اند و آنها مثل همیشه طلبکارند؛ مثل همیشه مدعی اند و مثل همیشه چنان حق به جانب نقد می کنند که انگار یادشان رفته تنها نهادی که، چه در حوزه نظامی و چه سیاسی، در کنار مبارزان علیه تکفیری ها و در مقابل داعش ایستاده، همین سپاه پاسداران انقلاب اسلامی است. اگر رفتار کسی هم در ایران قرار است به رفتارهای داعشی تشبیه شود، خیابان های تهران ۸۸ و آتش زدن ها و حمله کردن ها و برهنه کردن سربازان نیروی انتظامی توسط آشوبگران به خوبی قابلیت چنین تشبیهی را دارا هستند.

نکته‌ی قابل تأمل دیگر در این زمینه سکوت نهادهای مسئول در مقابل تخطئه‌ی موضوعات امنیت ملی کشور است. آنچه نیروی دریایی سپاه پاسداران انجام داد، موضوع امنیت ملی کشور بود؛ برای ایالات متحده هم همین طور بود؛ وگرنه در چند ساعت، جان کری چندین بار به جواد ظریف تلفن نمی کرد و پیگیر آزادی تفنگدارانش نمی شد. تجاوز توسط تفنگداران آمریکایی به آب های سرزمینی کشور و احساس وظیفه‌ی نیروی نظامی رسمی ما در مقابل آن، اگر موضوع امنیت ملی کشور نیست، پس دیگر چه موضوعی سوژه‌ی امنیت ملی خواهد بود؟! پاسداران نیروی دریایی سپاه توسط رهبری مورد تقدیر قرار گرفتند و حتی نشان فتح بر سینه‌ی آنان زده شد. حضرت آیت‌الله خامنه‌ای این اقدام آنان را شجاعانه و همراه با ایمان خواندند و خاطرنشان کردند: «کار شما بسیار عالی، جالب و به‌هنگام بود و در واقع باید این حادثه را کار خدا دانست که آمریکایی‌ها را به آب‌های ما کشاند تا با اقدام به‌هنگام شما، آن‌گونه با دست‌هایی که بر سر گذاشته بودند، بازداشت شوند.»

با این همه، جز برخی مقامات سپاه پاسداران و یکی دو نماینده ی مجلس صدای اعتراضی علیه روزنامه‌ی قانون بلند نمی شود و نه وزیر ارشاد که همیشه نگران توهین و انتقاد رسانه ها به دولت، حرفی زد و نه دادستان واکنشی نشان داد. هیات نظارت بر مطبوعات هم با سکوت گذشت تا معلوم شود برخورد با توهین کنندگان به سپاه پاسداران حتی در حد تخطئه‌ی موضوعات امنیت ملی، در این کشور متولی ندارد. یقیناً اگر روزنامه‌ای رفتاری از دولت را داعشی وار خوانده بود، وزارت ارشاد الان در سکوت نبود؛ پس چرا اکنون دستگاه های ذیربط در سکوت کامل هستند؟

کامنت های ذیل آن یادداشت در پایگاه اینترنتی روزنامه‌ی قانون هم توهین آمیز است و رفتار داعشی را جزوی از طبیعت سپاه پاسداران و حماقت افراطی گرایان دانسته اند!

برای تتمه‌ی این نوشتار و تذکری از باب امر به معروف به وزارت ارشاد و دستگاه قضایی برای ممانعت از نفوذ اندیشه های مغایر با منافع و مصالح نظام اسلامی، سخنانی از رهبر انقلاب را با هم مرور کنیم: «این حرکتی که جوان‌های عزیز سپاه پاسداران ما در دریا کردند و در مقابل تجاوز دشمن از خودشان هویّت و قدرت نشان دادند -که تا حالا فرصت نشده که از اینها تشکّر بکنم؛ و واقعاً هم تشکّر می‌کنم از اینها- کار بسیار درستی کردند؛ دشمن تجاوز کرد به آب‌های ما، اینها رفتند دشمن را محصور کردند. کسانی که مسئولین سیاست هستند، در همه‌ی عرصه‌های جهانی همین‌جور عمل کنند؛ مراقب تجاوز دشمن باشند و ببینند کجا تجاوز می‌کند، کجا دارد از خطوط تجاوز می‌کند، و با قدرت جلویش را بگیرند.»
منبع:الف