بانوی عقل و صبر

سال پنجم هجرت است. در سکوت جاری لحظه‌ها، غنچه‌ای رو به آسمان عشق می‌شکفد و خانه کوچک و گلین باغبان عشق را سرشار از عطر خویش می‌کند. بوی گل یاس، دوباره در کوچه‌های مدینه می‌پیچد و دل‌های عاشق به وجد می‌آید؛ چون طوبای رسالت دوباره به بار نشسته و ستاره‌ای دیگر بر خانه وحی فرود آمده است. لبخند بر لبان علی و زهرا شکوفاست. نام او «زینب» است. این صدای پیامبر اسلام(ص) بود که در فضای عطرآگین خانه علی پیچید و تشنگان را سیراب کرد. پیامبر وحی چه زیبا بر او نام نهاد، زینب یعنی زینت پدر؛ زینتی برای علی(ع) که خود آیینه تمام نمای زیبایی‌هاست.
زینب کبری(ع) پرورش یافته خاندان طهارت و دختر علی(ع) است. زینب در فصاحت، بلاغت، پارسایی و عبادت، همانند پدرش علی و مادرش فاطمه است. تهجّد و شب زنده‌داری در تمام مدت عمرش حتی در شب یازدهم محرم ترک نشد. برتری های زینب(ع) و ویژگی‌های پسندیده‌اش، علم و عملش، عصمت و عفّتش، و نیز نورانیّت و شرف و زیبایی اش، هم چون مادرش زهراست.
زینب(ع) روزهای کودکی را در خانواده‌ای شریف و تحت سرپرستی جدّ بزرگوارش سپری کرد و از محبّت سرشار افراد خانواده برخوردار شد. هنگامی که کودک شیرین زبانی بیش نبود، درس زندگی را از مادر مهربان خود فرا گرفت. زندگی را در خانه عصمت و خانه ای سرشار از حضور زندگی ساز پیامبر آغاز کرد. او در خانواده وحی رشد یافت و به کمالات والای انسانی رسید.
همواره انسان‌هایی به قله رفیع انسانیّت و مردانگی می‌رسند که ایستاده باشند و با پای مردی در برابر هجوم وحشیانه مرگ لبخند بزنند. زینب علیهاالسلام زنی است که این گونه زندگی کرد. نامش همیشه بر قله های رفیع شهامت می‌درخشد. تابناک و روشن. زینب(ع) مردانه در میان پلیدی‌ها گام نهاد و حجم تیرگی‌ها را با فریادهای عدالت خواهانه‌اش شکافت. شهامت او را می‌توان ستود؛ زیرا پس از قرن‌ها، هنوز نامش بر تارک شجاعت و شهامت می‌درخشد.
عشقش به برادرش حسین(ع) به گونه ای بود که روز به پایان نمی‌رسید مگر این که به دیدار برادر رفته و آتش اشتیاق خود را با نگاه وکلام برادر شعله ورتر می‌کرد. غنچه قلبش هر روز با دیدن برادر می‌شکفت و این نگاه برادر بود که هر روز گل وجودش را آبیاری می‌کرد. در ایّام کودکی نیز محبّت و عشق این خواهر، به گونه‌ای بود که جز در کنار برادر آرامش نمی‌یافت و دیده از دیدارش فرو نمی‌بست و از حضور مبارکش دور نمی‌شد.
حضرت زینب(ع) در طول حیات پر برکت خود از همان ابتدا خدمات ارزنده‌ای به دین اسلام نمود. وی در مسائل سیاسی و اجتماعی شرکت فعّال داشت. نهضت حسینی، نقطه اوج هنرنمایی زینب(ع) است. پس از شهادت برادر بزرگوارش حضرت سیدالشهداء(ع) هدایت و رهبری قافله، حفاظت و مراقبت از اسیران، حفاظت از جان امام سجاد(ع)، دلداری دادن به شهید داده‌ها و از همه مهم‌تر، رساندن پیام شهیدان کربلا به گوش جهانیان از کارهای بسیار سترگ حضرت زینب(ع) در جریان اسارت به شمار می‌آید.
تاریخ به روشنی نشان می‌دهد که زینب(ع) به دستورها و توصیه‌های امام زمانش به خوبی عمل کرد که عامل تعیین کننده و مهم پیشبرد اهداف مقدس نهضت بود. وی نشان داد که مؤمن واقعی کسی است که از کوه محکم‌تر است و در برابر مصیبت‌ها سر ذلّت فرود نمی‌آورد. باری، صبر و استقامت زینب(ع) در مقابل امواج بی کران سختی‌ها و مشکلات، نامش را برای همیشه یادآور صبر و پایداری در راه انجام وظایف الهی گرداند.
یکتا صدف دریای امامت، یگانه کوکب چرخ ولایت، دختر گرامی حیدر کرار، گوهر دریای عصمت و طهارت، مریمْ طینت، ساره سیرت، خدیجه زینت، زهرا خصلت، مخدره دو جهان، مصیبت زده دوران، عقیله القریش، ام المصائب، قُرّهُ العین المرتضی، چشم روزگار دیگر زنی چون زینب کبری (ع) ندیده و مادر دهر، چون او نزاییده است. صدّبقه صغری، عقیله بنی‌هاشم، امّ المصائب؛زنی که وارث صفات نبوت و عصمت و طهارت و تربیت شده مهد عفت و ولایت و علم و شجاعت است. او وارث همه صفات انبیا و اولیا و فضل و فضلیت بوده است. او زنی است که مردان بزرگ جهان انسانیت درباره او حیرت زده و مات و مبهوت گشته اند.
هنگامى که زینب(س) متولد شد، مادرش حضرت زهرا(س) او را نزد پدرش امیرالمؤمنین(ع) آورده و گفت: این نوزاد را نامگذارى کنید! حضرت فرمود: من از رسول خدا جلو نمى افتم. در این ایام حضرت رسول اکرم(ص) در مسافرت بود. پس از مراجعت از سفر، امیرالمؤمنین على (ع) به آن حضرت عرض کرد: نامى را براى نوزاد انتخاب کنید. رسول خدا (ص) فرمود: من بر پروردگارم سبقت نمى گیرم. در این هنگام جبرئیل(ع) فرود آمده و سلام خداوند را به پیامبر(ص) ابلاغ کرده و گف : نام این نوزاد را زینب بگذارید! خداوند بزرگ این نام را براى او برگزیده است. بعد مصایب و مشکلاتى را که بر آن حضرت وارد خواهد شد، بازگو کرد. پیامبر اکرم (ص) گریست و فرمود: هر کس بر این دختر بگرید، همانند کسى است که بر برادرانش حسن و حسین گریسته باشد.

تهیه شده در گروه معارف