پرستوی کوچیده‌ی ناز من

رفتی و خاطره‌ی ناز تو برجاست هنوز
بر دلم ز آتش آن خاطره غوغاست هنوز

گفتم از یاد برم عشق چون دور شوی
در وجودم عطش مهر تو برپاست هنوز

عمر چون باد گذر می کند و نقش رخت
همره نبض زمان زنده و گویاست هنوز

می‌زنم باده که مستی برد اندوه دلم
مستی از سر پَرد و یاد تو پویاست هنوز

از خَم زلف تو ای جان نبود راه گریز
جان من بسته به آن گیسوی یلداست هنوز

ز لب سرخ تو چون کام زدم دانستم
باده مست از تب آن لعل شکر خاست هنوز

پاره ی قلب من ای ناز پریزاد بدان
در دلم یاد تو با جنبش رگ‌هاست هنوز

«قاسم» ار باز جوانی کند و شاددلی
با خیال تو دلش زنده و بُرناست هنوز

سروده ی استاد قاسم اشراقی سال 1360- تهران