چون برگ خزان دیده

یک عمر دویدیم و بجایی نرسیدیم

یک قطره ز پیمانه‌ی شادی نچشیدیم

با پنجه ی توفان حوادث به ره هیچ

چون برگ خزان دیده به هر سوی دویدیم

بار غم و بیداد زمان بر دل و بر دوش

بنشست و صبورانه شب و روز کشیدیم

جز حسرت یک لحظه وفا از سوی یاران

چیزی دگری از فلک پست ندیدم

گفتیم غزل از لب لعل و می گلگون

افسوس که یک جمله ی شیرین نشنیدیم

چون شاخه ی پر بار به زیر ستم دهر

«قاسم» چو کمان عاقبت الامر خمیدیم