آقای رئیس من یک فرد قطع نخاعی نیستم

نشریه و پایگاه خبری بیان گلپایگان بعنوان پل ارتباطی بین مردم و مسئولین،همانگونه که جهت اطلاع رسانی و آگاهی دهی به مردم شهرستان نسبت به عملکرد مسئولین فعالیت می نمایند، وظیفه خود می داند تا صدا و حرف دل مردم را به گوش مسئولین رسانده و در راستای انعکاس درخواستهای آنان از خدمتگزاران مردم قدم بردارد.

در این راستا در پی انتشار مصاحبه با رئیس اداره ورزش و جوانان و بیان برخی از مسائل از سوی ریاست این اداره و در پی تماس تلفنی از سوی یکی از شهروندان ودرخواست انعکاس حرف های ایشان ؛نشریه بیان پای درد دل یکی از بچه های هیئت ورزشی جانبازان و معلولین نشست تارسالت خویش را به انجام برساند.

پس از حضور خبرنگار این پایگاه و نشریه خبری در منزل مجید بخشایش  جوان 34ساله معلول،که ساکن روستای نیوان سوق می باشد وی در مصاحبه با خبرنگار بیان اظهار داشت : من مدت 4 سال پیش باکمک دوستان و راهنمایی و فراگیری ورزش بوچیا توسط آقای قیداری وارد عرصه ورزش شدم و دو سال به صورت مداوم با دیگر دوستان هفته ای دو بار در سالن هفده شهریور، ورزش بوچیا را که مخصوص معلولین و افراد ضایعه نخاعی است انجام میدادیم و به صراحت بیان می کنم که آن دوسالی که فعالیت ورزشی می کردم برای من از بهترین و با نشاط ترین روزهای زندگیم بود. ورزشی که شاید به زعم و گمان دیگران ورزش نباشد ؛که این برگرفته از نا آگاهی آنان است ولی برای من و امثال من سرشار از نشاط و روحیه بود.ورزشی که در همه جای ایران شناخته شده است و معلولین حرکتی و ضایعه نخاعی این ورزش را برای تقویت عضلات و تقویت حافظه و تمرکز و حضور در فعالیت گروهی  انجام می دهند، در شهرستان به گونه ای دیگر به آن نگاه می شود.

 بخشایش ادامه داد: به دلیل نداشتن بودجه و به دلیل شوق و اشتیاقی که بچه ها داشتند در ابتدا با توپ های دست ساز که از توپ های تمرینی الگو برداری شده بود شروع به تمرین کردیم و حتی این توپ های دست ساز هم به صورت دوره ای دست بچه ها قرار میگرفت تا همه بتوانند در منزل هم تمرین داشته باشند.

وی بیان کرد: 17 نفراز اعضای تیم ورزش بوچیا با اشتیاق وصف ناپذیر فعالیت می نمودند و حتی در مسابقات خمینی شهر یکی از معلولین موفق به کسب مدال شد.انجام مسابقات و حضور درمسابقات که برای افراد زیادی امری عادی است برای ما همراه با امید و شور و لذت است آنگونه که حتی از توصیف آن نیز عاجز می باشم.

وی عنوان کرد: طی دوسال فعالیت ورزش بوچیا که ازابتدای کار و تشکیل تیم و آموزش آن، افراد زیادی تلاش نمودند از طرف ایشان با بی مهری مواجه شد و ایشان حتی یکبار هم در فعالیت های ورزشی ما حضور پیدا نکردند و تنها یکبار به سالن مراجعه نمودند که به دلیل بارش برف و سرما قسمتی از زمین دچار یخبندان شده بود به گونه ای که تردد ما در آن روز احتمال آسیب را به همراه داشت و در آن روز تنها چهار نفر به سالن برای ورزش رفته بودند و ایشان بیان داشت سالن به شما اختصاص نمی یابد زیرا تعداد شما کم است!!!

سوال من از آقای سلیمی این است ، مگر نه این است که معلولین نیز می بایست در جامعه حضور داشته باشند و با مشارکت در فعالیتهای گروهی روحیه خود را حفظ کنند.

بخشایش اظهار کرد: توقع ما معلولین از مسئولین پیگیری مشکلات امور معلولین با روی گشاده است .مگر نه این است که همه شما به معلولیت ما واقف هستید و می دانید که چه دردها و فشارهای عصبی را تحمل میکنیم پس چرا تمام ارگانها و نهادها، پاسخگوی خواسته مانیستند. آقایان مسئول مارا منفک از جامعه ندانید.

وی در ادامه عنوان کرد: در شهرستان ما مشکلمان را به تمام مسئولین از فرمانداری و نماینده و رئیس اداره ورزش و جوانان و هرکجا که فکر میکردیم می تواند روزنه ای برای ادامه فعالیت باشد بیان کردیم وبراساس آنچه من می دانم حدود دویست نفراز معلولین شهرستان که دارای کارت ورزشی بودند اکنون نزدیک به دوسال است از انجام هرگونه فعالیت ورزشی محروم می باشند.

مادر مجید بخشایش نیز در این باره گفت:در هفته دوبار مجید به سالن میرفت گاهی خودم نیز با او میرفتم در هنگام بازی چنان شوق و شعفی داشت که گاهاً اشک از چشمانم سرازیر می شد ولی نزدیک دوسال است که هنگامی که از خانه خسته و کلافه می شود مجید را یا به جلوی قصابی روستا ویا جلوی نانوایی روستا می برم تا حداقل کمی با مردم گفتگو کند و تنها فعالیت بچه من روزی یک ساعت توقف با ویلچر در مقابل این دو مغازه شده است.

این مادر فداکار و رنج کشیده روستایی در پایان گفتگو گفت: مجید فرزند من است و هیچ گاه از فرزندم خسته نمی شوم ولی این بچه ها هم نیازبه فعالیت دارند ومن به عنوان مادر از مسئولین و هرکسی که در این زمینه توانایی انجام کار برای راه اندازی ورزش این بچه ها رادارد، خواهش میکنم به فکر این بچه ها باشید.