گرانی واژه ای فراموش شده در شهر

پایگاه خبری تحلیلی بیان گلپایگان – سالهاست که در محافل مختلف در مورد واژه گرانی در شهرستان صحبتها و بحث های زیادی رد و بدل شده و به دلیل تکرار زیاد آن و عدم برخورد جدی با این پدیده بصورت عادی درآمده و شاید بتوان به جرأت گفت به یک بی تفاوتی جدی در اذهان عمومی تبدیل شده است. در این جا مسئله ای که تا کنون به آن پرداخته نشده، نحوه مواجه با این موضوع می باشد. ما می بینیم در مورد خطرات رانندگی و فرهنگ آن و نحوه آموزش صحیح از وسایل نقلیه به یکی از دغدغه های مهم و اساسی دستگاه های متولی تبدیل شده یا مثلاً مواجه شدن با بلایای طبیعی از جمله زلزله و آموزش های مرتبط با آن و یا امور زندگی اجتماعی، فردی … ولی در مورد مسائل معیشتی مردم صحبتی به میان نیست ازجمله تاکنون به نحوه برخورد با پدیده گرانی نه تنها صحبتی به میان نیامده، بلکه بطور عجیبی دستگاه های ذیربط نیز واکنشی نشان نمی دهد و فقط برخوردهای سلبی و قانونی و نظارتی را به میان می کشند که آنهم تا کنون جواب نداده است. اگر در کل کشور گرانی و تورم سایه افکنده در شهرستان ما بصورت مضاعف سایه شوم خود را گسترده است و هیچ عکس العمل خاصی چه از ناحیه مردم و چه از ناحیه مسئولان دیده نمی شود.
البته عکس العمل مردم تعریف خاص قانونی دارد که اصل موضوع بحث در این نوشتار می باشد. و از ناحیه مسئولان مواردی مانند برخورد با احتکارگران، اخلال گران نظام اقتصادی،نظارت جدی و … می باشد که لااقل تا کنون گزارش جامعی که بتوان مردم را امیدوار کرد دیده نشده است.
در حکومت اسلامی یکی از وظایف مهم حاکمان نحوه نظارت و کنترل به بازار مسلمین می باشد تا جایی که در دو فرمان مهم پیامبر (ص) به حاکم نجران و حاکم یمن در کنار وظایف های چندگانه حاکمان یکی از آنها را نظارت و کنترل بازار تجارت برشمرده و در آنجا به دو نکته اساسی اشاره می فرمایند؛ یکی احتکار و یکی انحصار بازار در دست افراد خاص.
وجود مبارک ایشان نسبت به کسانی که به صورت عمده در تهیه و توزیع کالا و موادغذایی دست داشتند، مراقبت خاصی را اعمال می کردند تا مبادا آن را احتکار کرده و از این طریق مردم در فشار و مضیقه قرار گیرند.(چنانچه حضرت با حکیم بن خوام که از عمده فروشان بود وقتی برخورد، به او فرمود : مبادا احتکار کنی )و همچنین انحصار بازار، در دست عده ای خاص که این عده برای فروش محصولات خود به دروغ در جامعه القائاتی را وارد کرده که اگر ما نباشیم و کالایتان را به ما ندهید نمی توانید آنرا بفروش برسانید و از این طریق با رونق دلالی در بازار و افزایش قیمتها و دنبال کسب سود بیشتر هستند و یکی از این محصولات در شهرستان ما میوه و سبزیجات است که متأسفانه بصورت لجام گسیخته ای با مناطق مرفه نشین شهرهای بزرگ همانندتهران مطابقت دارد.و این نکته را به خوبی می توان از همشهریان که ساکن تهران هستند شنیدو به آن اذعان دارند.
البته در رسانه ملی و در سطح کلان نیز با این پدیده مواجه هستیم ولی عملاً از سوی دستگاه های مسئول هیچ حرکتی دیده نمی شود. در روایتی پیامبر در راستای تثبیت بازار و جلوگیری از افزایش قیمت ها فروش اجناس روستائیان را توسط مردم شهر ممنوع اعلام نمودند تا بدین طریق از افزایش قیمت توسط دلالان جلوگیری بعمل آید و فروشنده و تولید کننده بتواند به طور مستقیم و با قیمت مناسب اجناس خود را بفروش برساند. و در حدیثی از امام باقر (ع) آمده که ایشان فرمودند: شهرنشین نباید اجناس بادیه نشین را بفروشد …(والعاملی،1376،ص447) که مطابق روایت دولت موظف است برای کنترل بازار و انحصار بازار تجارت در دست عده ای خاص جلوگیری بعمل آورد. ولی با کمال تأسف عده ای خاص در امر میوه و خیلی از اجناس دیگر در شهرستان یکه تازی کرده و هر روز بر اموال خود افزوده و هیچ حرکتی در مورد کنترل بازار وجود ندارد.

اینکه اشاره به میوه گردید چون یک نوع خاصی است که در هیچ کجای کشور دیده نمی شود. در شهرستان در کنار گرانی اجناس دیگر تقریباً در کشور هم پایه هستیم ولی این کالا دیگر نوبر است و عجیب. وتبدیل به کالایی که انحصار عده ای در شهر شده است. اما وظیفه مردم در اینجا یک نوع حرکت مدنی است بصورتیکه حال که از سوی دستگاه های ذی ربط کاری انجام نمی شود. تحریم آن کالا می تواند گام موثری در کاهش نرخ این محصول در شهرستان شود. به عقیده نگارنده و تحقیق میدانی صورت گرفته ، اگر به طور مثال برای تنبیه گران فروشان یک هفته و حتی دو هفته آن کالا را تحریم کرده و از سوی مردم خرید نشود چه اتفاقی رخ خواهد داد، بهتر نیست در کنار برخورد و پیگیری مسئولان مردم نیز در سطح شهرستان مدتی این کالا را تحریم کرده و یا از مراکزی که ارزانتر و منصف تر کالا را در اختیار مردم قرار می دهند خرید کرد. واقعاً یک روستائی در شهر ما چقدر درآمد دارد که برای خرید یک کیلو میوه کلی هزینه رفت و آمد بدهد بعد نیز فروشندگان این محصول با دو برابر قیمت آن به بهانه های حمل و نقل، کیفیت و غیره … به ایشان قالب کنند؟ واقعاً این محصول در کلان شهری مثل تهران که حمل و نقل آن سخت تر و وسیعتر است با شهر کوچکی چون شهر ما که از مرکز کشور گران تر و گاهاً نا مرغوبتر نیز هست باید برابری کند؟ویا در حالی که در مسیر چند مرکز استان قرار گرفته که کالا با فاصله زمانی یک و نیم ساعته نهایتاً سه ساعته وارد شهرستان می شود.باید هزینه حمل و نقل و… را با چند برابر بیشتر به این مردم تحمیل کرد؟

البته کالاهای دیگر نیز با اینکه تولید شهرستان است ومشابه آن در شهرهای اطراف وجود دارد وآنهاارزان ترازهمان محصول به شهرما وارد می شود ولی تولید داخل گرانتر است!!!.مانند محصولات لبنی، گوشتی اعم قرمز و سفید و … که اینهم باز نکته ای است درخور بررسی وشگفت انگیز. ذکر این مطلب نیز حائز اهمیت است که توجه به تبلیغات محیطی برخی از این سودجویان گاهاً از غفلت های خودمان است و متاسفانه مشاهده می شود هر وقت یک کالا را سودجویان به منظور کسب سود بیشتر عرضه آن را کم کرده و مرتب در تبلیغات خود به آن آب و تاب داده که ای وای عن قریب است که این جنس ناپدید شود، مردم به سوی آن و انبار آن روی آورد ه و غافل از اینکه چطور اگر نایاب است به اندازه ای که نیاز ندارید خرید کرده اید و باز هم جنس در بازار وجود دارد. مانند فروش مرغ دردو سال گذشته یا گوجه و خیلی از کالاهای دیگر که برخی باعجله به خرید و انبار آن پرداختند که تا مدتها در منازلشان وجود داشت و بعد بطور محسوسی قیمت آن فروکش کرد.دراینجا آرامش روانی و کنترل افکارعمومی جامعه نیز در مواجه با این پدیده شوم از سوی سودجویان و شیطان صفتان بسیار اهمیت دارد%
و لازم است فرهیختگان جامعه و صاحبان رسانه ،وخواص به ذکر این نکته و آموزش مردم اقدام جدی نمایند%

م.ولایتی