دوگانه انقلاب اسلامی و اعتراض به وضع موجود

به گزارش خبرگزاری بیان؛ مطالبات به حقی وجوددارد. وضعیت معیشت واشتغال در نقطه نامطلوب و بلکه تأسف‎باری قرار گرفته است. زمزمه‎های گرانی افزون،از سوی نهادهای رسمی شنیده می‎شود و بوی محرومیت بیشتر مستضعفان رامی‎توان از لایحه بودجه 97 استشمام کرد. می‎شود به این وضع، اعتراض کرد همچنان‎که پیش از این نیز اعتراض،حقی غیر قابل انکار بوده است. اساساً انقلاب اسلامی، زائیده همین اعتراض‎هاست. بلکه بالاتر باید گفت شیعه،با اعتراض بزرگ شده وجز اندک زمانی، در طول تاریخ خودهمواره در جایگاه اپوزیسیون حکومت‎های ظالم و غاصب قرار داشته است.

نه فقط نسبت به گذشته تاریخ تشیع بلکه نسبت به آینده نیز می‎توان گفت اعتراض به وضع موجود ونارضایتی از آن، یکی از ارکان شکل‎گیری شخصیت انسان منتظر است. تا زمانی که این نارضایتی به عمق تأثیرگذاری نرسیده و در سطح ناامیدی از تئوری‎ها و مکاتب بشری مدعی اصلاح و برقراری عدالت، ظاهر نشده باشد؛احساس نیاز به حضور و ظهور منجی مصلح وآخرین ذخیره الهی، پدیدنخواهد آمد.آن روحیه تاریخی و این ضرورت آئینی،ما را در عصر انقلاب اسلامی در میان دوگانه تقویت نظام سیاسی جمهوری اسلامی و اعتراض به کاستی‎های موجود قرار داده است.
در یک مرور تاریخی می‎توان شاخص‎هائی را برای شناسائی و تفکیک اعتراض و مطالبه حق از اغتشاش یا مطالبه نامشروع ارائه کرد.علی(ع)در جریان اعتراض مردم به خلیفه سوم و تلاش برای قتل او،فرزندان خود حسن و حسین علیهما سلام را فرستاده و نسبت به عواقب این تصمیم،هشدار می‎دهد. این در حالی است که خلیفه وقت،از دیدگاه او فردی غاصب و مستحق مجازات است. در نمونه دیگر،هنگامی که معاویه به خون‎خواهی عثمان،دست به اعتراض زده و شرط بیعت را تحویل و قصاص قاتل او قرار داد؛علی (ع)دیگر بار با اعتراض به حاکمیت،مخالفت فرموده و برای مخالفت خویش نیز بهائی سنگین پرداخت. وجه مشترک این دو اعتراض که تضعیف اقتدار نظام سیاسی جامعه اسلامی بود،مبنای مخالفت علی (ع) قرار گرفت و تشکیل و تقویت اصل نظام سیاسی و تثبیت جایگاه ولیّ جامعه دینی را بر برقراری عدالت و اجرای قصاص مجرمان،مقدم دانست.

بر این مبنا می‎توان یکی از مهم‎ترین شاخص‎های کلان اعتراض مطلوب به وضع موجودرا آسیب نرسیدن به اصل نظام سیاسی مشروع جامعه اسلامی دانست.اعتراض به وضع موجود در شرائط حاکمیت اسلامی باید به‎گونه‎ای از سوی مؤمنین و معتقدین به آرمان‎ها و مبانی انقلاب اسلامی سامان یابد که در ابعاد مختلف زمانی،مکانی،شکلی و محتوائی،از دسترس سوء استفاده اجانب و بیگانگان،مصون مانده و مرزهای صریح وروشنی باجبهه ضد انقلاب و منافقین داشته باشد.

علی(ع)در حالی برحفظ اصل حکومت اسلامی تأکید می‎کردکه خودو همسرش فاطمه زهرا (س)از اولین معترضان به غصب خلافت بودند. سیره عملی ایشان در جلب و جذب همراهی مردم را می‎توان مبنای دست‎یابی به شاخص دیگر اعتراض مطلوب قرار داد. ایشان در راستای بازپس‎گیری خلافت، اقدام به دعوت از برگزیدگان جامعه وبهترین صحابه رسول خدا (ص) به یاری خود نمودند و در صدد سازمان‎دهی همرزمانی صالح برآمدند. هم‎چنان‎که حسین بن علی (ع) نیز به این مهم توجه داشته و مبتلایان به ضعف‎هائی مانند بی‎توجهی به حق‎الناس را از همراهی باخود منع نمود.این در حالیست که جبهه باطل برای تحقق منویات خوداز هیچ کوششی فروگذار نکرده و همگان را به اختیار یا اجبار به اردوی خودفرا می‎خواند. حضور اراذل و اوباش مدینه در ماجرای آتش زدن درب خانه فاطمه زهرا س و حضور اراذل و اوباش کوفه با اسب‎هائی با نعل‎های تازه برای تاختن بر بدن مطهر فرزندش در صحرای کربلا،گواه روشنی بر تفاوت اعتراض‎های مطلوب از اعتراض نامشروع با تکیه بر شاخص حضور همرزمان صالح و طالح است.
به بیان دیگر می‎توان مشروعیت یک جنبش اعتراضی را با ملاحظه مدافعان و همراهان آن، مورد شناسائی قرار داد و در دام معاندان و سوء استفاده کنندگان از مطالبات به حق خود قرار نگرفت. حضور و همراهی اراذل و اوباش داخلی و بیگانه (مانند رسانه‎های معاند) با یک جبهه معترض را می‎توان نشانه آلودگی به انحراف از یک اعتراض اصیل و سازنده به‎شمار آورد وخشنودی اجانب راحاکی از اشتباه در شکل و روش اقدام به اعتراض و تلاش برای طرح مطالبات به حق و رفع کاستی‎های موجود قلمداد کرد. این معنای همان شاخص کلانی است که امام (ره) ما در اختیار فرزندان انقلابی خویش قرار داد تا هرگاه شاهدخشنودی دشمن از اقدامات خویش بودند بیدار شده و از مسیر به‎خطا رفته بازگردند.
توجه به این دو شاخص یعنی تضعیف نشدن اقتدار نظام سیاسی انقلاب اسلامی و ارکان آن و عدم همراهی با دشمنان قسم خورده انقلاب و درجبهه مشترک قرار نگرفتن با ایشان، ما را در دوگانه حمایت از اساس انقلاب اسلامی و اعتراض به کاستی‎های موجود،سربلند ساخته و از تبدیل شدن به آلت دست بیگانگان نجات خواهد داد.
ان شا الله