دست‌هایی که جای قلب دوم را می‌گیرد/ آرزوهایی که در 2 سالگی رنگ باخت

به گزارش خبرگزاری بیان  سوژه گزارش جوانی است 28 ساله که دوران کودکی، نوجوانی و جوانی‌اش برخلاف آرزوهایش گذشت.

روزی که پا به دنیا گذاشت، لبخند شادی بر لبان پدر و مادرش نشاند، هرگز فکرش را نمی‌کرد دو سالگی پایان کودکی‌هایش شود.

پاهایش از زمانی نای راه رفتن را از دست داد که در شلوغی خانه داشت کودکانه می‌دوید و دلخوش بود به اینکه راه رفتن آموخته است، اما تقدیرش چنین رقم خورد که برای همیشه با دست راه برود.

محمدظاهر اقبال‌مقدم ساکن خیابان پنجم آموزش و پرورش دهدشت است، معلولیتش مادرزادی نیست، قسمتش بود از دو سالگی زمین‌گیر شود و دست‌هایش جای قلب دومش را بگیرد.

چیزی که از زندگی‌اش به او گفته‌اند این است که در شلوغی مراسم شهادت برادرش گویا زیر دست و پای مردم افتاده و از آن زمان توان راه رفتن از او گرفته شد.

معلولیت مجهولی که برای محمدظاهر و خانواده‌اش هیچ‌گاه به درستی تفهیم نشد، حتی تزریق آمپول اشتباهی را هم از احتمالات می‌داند. پدرش در تکمیل گفته‌های محمدظاهرگفت که آن زمان درگیر مراسم شهادت پسرم بودیم تا مدتی نتوانستیم پیگیر کارهای درمانی شویم، بعد از آن به دکتر مراجعه کردیم از گچساران تا یاسوج، شیراز و تهران مراجعه کردیم جواب قاطعی ندادند.

این جوان که از ناحیه هر دو پا معلول است، می‌گوید: آرزو دارم روزی حداقل روی عصا راه بروم، آسفالت داغ دست‌هایم را اذیت می‌کند.

محمدظاهر می‌افزاید: برای درمان چندین بار به پزشکان بیمارستان کوثر شیراز و تهران مراجعه کردم،  می‌گویند اگر هزینه کنی می‌توانی روی عصا بروی. او می‌گوید هزینه عمل حدود 30 تا 40 میلیون تومان برآورد شده است.

دست‌هایش ناتوان‌تر از آن است که چرخ‌های ویلچر را به حرکت درآورد، بنابراین ویلچر معمولی را رها کرده و روی دست‌ها خود را به خیابان می‌رساند تا از لطف رهگذران برای امرار معاش کمک بگیرد.

این جوان که از حمایت بهزیستی برخوردار است، بیان می‌کند: بهزیستی ویلچر معمولی می‌دهد، اما نمی‌توانم استفاده کنم، چراکه دست‌هایم توان حرکت ویلچر ندارد.

اقبال‌مقدم ادامه می‌دهد: از مسؤولان درخواست کردم؛ در یک مراسم فاتحه حاج عدل (نماینده مردم شهرستان در مجلس) را دیدم مشکلاتم را بیان کردم، اما از حمایت هیچ کدام خبری نشد.

وی تبیین می‌کند: آرزو دارم مانند این همه جوان سرپا باشم، شاید اقدام به درمان کمی دیر شده، اما امید دارم. این را چند بار تکرار می‌کند، بغض می‌کند و سکوت.

حاج برزو پدر محمدظاهر نیز به خبرنگار فارس عنوان می‌کند: محمدظاهر فرزند آخر خانواده‌ است، در شلوغی مراسم شهید بچه زیر دست و پای مردم ضربه دید.

پدر محمدظاهر با یادآوری دوران بیماری فرزندش ادامه داد: تب شدید داشت و ورم کرد، بیمارستان هم نبود، زمستان بود و سوز سرما. شیراز، یاسوج و گچساران می‌بردم، آن زمان وسیله نقلیه هم مثل الان نبود، بنابراین پیاده می‌رفتیم تا گچساران.

اقبال‌مقدم مطرح کرد: دو بار پسرم را تهران بردیم، محل اسکان نداشتیم رفت و آمد سخت بود. آخرش هیچ نتیجه‌ای نگرفتیم. معلولیت محمدظاهر تنها درد خانواده حاج برزو نیست، همسرش هم دو سالی می‌شود به علت سکته فلج و زمین‌گیر شده است.

حرف پایانی حاج برزو (پدر شهید) و فرزندش محمدظاهر این است: از مسؤولان و خیّرین درخواست دارم برای رضای خدا ما را از این وضعیت نجات دهند.

محمدظاهر اگر پایی برای راه رفتن ندارد، اما دلی به وسعت دریا دارد، قلبی سرشار از امید دارد که پاهایش به زندگی برگردد.

در شرایط فعلی ویلچر برقی می‌تواند التیام‌بخش دردهایش باشد و اگر نسخه پزشکان بازگشت سلامتی به پاهای او را تأیید می‌کند به همت خیّرین نوعدوست این امکان فراهم شود تا این جوان جوانی بکند.

برای کمک با شماره 09175181457 نگارنده گزارش تماس بگیرید و یا کمک‌های خود را به شماره کارت 5894631527098255 به نام محمدظاهر اقبال مقدم واریز کنید.

==========================

گزارش از طیبه السادات سعادتی‌نیک

==========================

منبع: فارس