ادب مرد به از دولت اوست
به گزارش خبرگزاری بیان؛ عالم بچگی، وقتی حرف زشتی می‌زدیم بزرگترها می‌گفتند «زود برو دهانت را آب بکش… زود…». در عالم بچگی فهمیده بودیم وقت فحاشی‌کردن، دهان‌مان آلوده می‌شود. حالا اگر قرار باشد بزرگسالان ما هر بار حرف زشتی به زبان می‌آورند دهانشان را آب بکشند، روزی چند لیتر آب باید مصرف کنند؟ دریا… دریا… دریا… .
بددهنی گر چه ممکن است در لحظههای اول آدمها را آرام کند، اما عواقبی دارد که بالاخره دامنشان را می‌گیرد و از سوی دیگر، ناسزاگو ها پس از مدتی دیگر با به زبان آوردن حرفهای ناخوشایند آرام نمیشوند و فحش دادن حالشان را بدتر میکند.
متأسفانه ناهنجاری بددهنی و فحاشی به طرز فجیعی در جامعه ما از طرف طیف سیاسی خاصی که دم از اصلاح و ادب و روشنفکری می زنند نهادینه شده که نمونه آنرا در انتخابات اخیر از سوی بزرگانشان دیدیدم و این بسیار اسفناک است.
حالا می خواهیم ببینیم راه برخورد با افرادی که به این رذیله اخلاقی مبتلا هستند چیست؟
1. نصیحت و خیرخواهی: متاسفانه برخی افراد در جامعه هستند که برای تخلیه عصبانیت و ناراحتی‌های خود کنترل زبان را از دست داده و هر حرف زشت و ناپسندی از زبانشان خارج می‌شود، در این زمان است که یک دوست دل سوز و انسان فهمیده با بهترین زبان و از سر دلسوزی آنها را از این عمل زشتشان آگاه میسازد و می‌گوید:
فحش دادن و ناسزا عمل بسیار زشتی است که اگر توبه نکنید از صف شیعیان حضرت علی(ع) خارج شده و مورد تنفر حضرت واقع می‌شوید؛ همان گونه که وقتی حضرت متوجه شد برخی از سربازانش در جنگ صفین به دشمنان دشنام می‌گویند فرمود:
در برخورد با چنین دوستانی اولین راه نصیحت و خیر خواهی است و در مرحله بعد عوض کردن فضای گفتگو است و اگر این دو راه اثر نداشت مجلس گناه را ترک کنید و خود را از آلودگی که در این گونه مجالس است حفظ کنید
«من دوست ندارم که شما دشنام دهنده باشید؛ ولى اگر اعمال زشتشان را شرح دهید و احوال آنها را بیان کنید به گفتار صحیح نزدیکتر و براى اتمام حجّت رساتر است. شما باید به جاى دشنام چنین مىگفتید: پروردگارا خون ما و آنها را حفظ کن (و آتش جنگ را خاموش فرما) میان ما و آنها را اصلاح کن و آنان را از گمراهی‌شان هدایت نما تا کسانى که جاهلند حق را بشناسند و آنها که گمراهند و بر دشمنى با حق اصرار مىورزند از آن دست بردارند و (به راه راست) باز گردند.»
با زبان دوستانه‌ای که دارید به آن ها بگویید: فحش و ناسزا آن قدر زشت و ناپسند است که حتی اگر مخاطب‌شان انسان بت‌پرست باشد که گمراه‌ترین و بدترین انسان روی زمین است، نیز زشتی فحش را کم نمی‌کند، از این رو و خداوند این گونه حرف زدن و تخلیه هیجانات را کاری زشت دانسته و می‌فرماید:
«وَ لا تَسُبُّوا الَّذینَ یَدْعُونَ مِنْ دُونِ اللَّهِ فَیَسُبُّوا اللَّهَ عَدْواً بِغَیْرِ عِلْمٍ کَذلِکَ زَیَّنَّا لِکُلِّ أُمَّهٍ عَمَلَهُمْ ثُمَّ إِلى رَبِّهِمْ مَرْجِعُهُمْ فَیُنَبِّئُهُمْ بِما کانُوا یَعْمَلُون [سوره انعام آیه 108] معبود کسانی را که غیر خدا را می‌خوانند دشنام ندهید مبادا آنها (نیز) از روی ظلم و جهل خدا را دشنام دهند، این چنین برای هر امتی عملشان را زینت دادیم سپس بازگشت آنها به سوی پروردگارشان است و آنها را از آن‌چه عمل می‌کردند آگاه میسازد (و پاداش و کیفر می‌دهد)»
2: عوض کردن فضا: اگر در جمع دوستان هستند و فضای فحش دادن به بزرگترها و برادران دینی فراهم شد شما با هوشیاری و دقت این فضای گناه آلود را به سمت یک مساله علمی یا معنوی سوق دهید و یا با بیان خوبی‌های استاد از ایشان دفاع کنید همان گونه که پیامبر خدا می‌فرماید:
«هنگامى که عیب جویى و غیبت کسى را در میان جمع مىکنند و تو در آنجا حضور دارى، او را یارى کن و حاضران را نهى از منکر، و از آن مجلس (گناه) برخیز»
و در روایت دیگری می‌فرماید:
کسى که بر برادر مسلمانش منّت بگذارد و در برابر غیبتى که از او در مجلسى شنیده دفاع کند، خداوند هزار در از شرّ و بدى را در دنیا و آخرت
از او باز مىگرداند، و اگر دفاع نکند در حالى که قادر بر دفاع است هفتاد برابر گناه غیبت کننده بر او خواهد بود»
3: ترک مجلس گناه یا استفاده از تغافل : واقعا گاهی اوقات چاره‌ای جز ترک کردن مجلس نیست چرا که افراد نه قابل نصیحت هستند و نه موقعیت دفاع از شخصی که مورد فحش قرار می‌گیرد وجود دارد؛ در این جا بهترین راه حل ترک این گونه مجالس است چرا که امام صادق علیه‌السلام می‌فرماید:
«سزاوار نیست در مجلسی که گناه می‌شود و از شما کاری بر نمی‌آید حضور داشته باشید.»
بودن در مجلس گناه، هر چند انسان گناهى انجام ندهد، امضاء و تأیید آن گناه است و باعث می‌شود زشتی گناه هم در نظر شما و هم در نظر دوستانتان شکسته شود. و باعث کم شدن ایمان انسان می‌شود همان گونه که امام علی علیه السلام می‌فرماید:
«همنشینی با هوسرانان باعث از یاد رفتن ایمان و حاضر شدن شیطان است.»
4: برخورد شدید : برخی افراد هستند که نه با نصیحت به خود می آیند و نه ابراز ناراحتی به خود می آیند با این افراد بهتر است یک رفتار جدی داشت مثلا تذکر داده شود که اگر دست از این طرز صحبت کردن بر ندارد هرگز با او معاشرت نخواهیم کرد. و این هشدار در حد یک حرف باقی نماند و جدا عمل شود.
با توجه به مطالب فوق به این نتیجه می‌رسیم؛ در برخورد با چنین دوستانی اولین راه نصیحت و خیر خواهی است و در مرحله بعد عوض کردن فضای گفتگو است و اگر این دو راه اثر نداشت مجلس گناه را ترک کنیم و خود را از آلودگی که در این گونه مجالس و بی توجهی به این افراد آلوده و بی تقواس است حفظ کنید.
♦️متأسفانه برخی زرد نویسان نهیلیست که بدون داشتن مهارت نویسندگی و رعایت قواعد قلم زنی، جامعه دینی وایمانی را با فضای فحاشی جوامع غربی که آرزوی غرب گرایان و نوچه های آنان است اشتباه گرفته و فکر می کنند با بددهنی کسی آنها را خواهد دید.ولی امیدواریم همه مورد رحمت و هدایت حق تعالی قرار گیریم.
واقعا:
ادب مرد به از دولت اوست
?اگر دلسوز شهرید اولین نکته فرا گرفتن ادب و تحصیل تقوا و ایمان است.