خبرگزاری بیان گلپایگان

به گزارش خبرگزاری بیان  در باره اقدامات مشابه آنچه روز قدس علیه رئیس‌جمهور اتفاق افتاد، کلیشه ها و قالب های ذهنی در بستر زمان شکل گرفته است و از مدل ثابتی پیروی می کند.

اگر افراد شعار دهنده در حمایت از شخصیت حاضر شعار دهند مردم محسوب می شوند.فرقی هم ندارد که آن فرد احمدی‌نژاد باشد یا روحانی یا خاتمی و…

اما اگر علیه او باشند، می نویسند خودسر اما تحلیل می کنند:مگر می شود خودسر؟ و از عناوینی مانند”سازماندهی شده””برنامه ریزی شده”از جایی دستور می گیرند””لباس شخصی ها”استفاده می شود.

در معرفی مرجع آنان هم نگاههای به درون حاکمیت است.قبلا (مثل ترور حجاریان و قتل های زنجیره ای)تا موضوع به مرکزیت نظام و فتوا ارجاع نمی شد عطش متهم کنندگان کاهش نمی یافت و هیچ مرجع دست دوم وسوم را به رسمیت نمی شناختد.

اما پس از سالها متوجه شدند اینطور نیست و اکنون انگاره ها را به سمت تخریب نهادهای خاص هدایت می کنند که در ماجرای سفارت عربستان به این اشتباه هم پی بردند

خوشبختانه دادستانی وارد موضوع اهانت به رئیس جمهور شد اما آسیبی که این میان وجود دارد و به ضرر روحانی و دوستانش هست اینکه :در این کشاکش، توهین های۴۵گانه روحانی در چهار سال گذشته و مدیریت ایشان بر توهین های حاضر ین علیه نظام و نهادهایی مانند صدا وسیما ویا قوه قضاییه در میتینگ های انتخاباتی، باز خوانی می شود.

نتیجه این برخورد قضایی و آن رها شدگی این مساله را به ذهن متبادر می کند که بزرگان”مجوز انحصار توهین “دارند اما کف خیابانی هاخیر.

به سمتی پیش می رویم که توهین هم در قالب “طبقه اشراف”و طبقه فرودست”قابل مفهوم سازی است.

فرودستان نکوهش می شوند و باید پاسخگوی اعمال خود باشند اما اشراف از پاسخگویی معاف هستند چرا که اگر پاسخ بخواهی به رای مردم توهین شده است.نتیجه اینکه در قبال توهین و تمسخر بزرگان نه کسی حق دارد توهین متقابل کند و نه حق دارد پاسخ بخواهد.

گویی رای مردم به مثابه مجوز توهین است و مصونیتی فرار تر از حق وتو ایجاد می کند.تعارض اخلاق و دمکراسی(نه مردم سالاری دینی)در این نقطه هویدا می شود.
دکتر عبداله گنجی