«نوکری با افتخار» به قلم سید عطاء عبدالمنافی

اسلام علیک یا اباعبدالله الحسین علیه السلام. سلام بر حسین عزیز زهرا، آنکه جایگاهش روی دوش نبی بود و سلام بر اصحاب و انصارش؛ و سلام بر برادر رشیدش آنکه با مواسات تمام هستی اش را در راه برادر داد و برادری را تمام کرد؛ و آنانکه خون پاکشان را در راه قر|آن و دین اجداد طاهرینشان فدا نمودند.

ایام محرم و عزای سید و سالار شهیدان است. تمام کوچه پس کوچه ها و خیابان ها و سر درب منازل بطور کلی همه شهر و محله ها سیه پوش گردیده است. در هر محله ای خیمه حسینی به پا و عزاداری مینمایند. اما برمیگردیم به زمان های گذشته که مردم حسین دوست می آمدند و در مساجد آنهم مساجدی که نه فرش بلکه قطعه حصیری یا زیلویی نخ نما و رنگ و رو رفته می ایستادند و طوری عزاداری مینمودند که انگار مقابل حرم ارباب قرار گرفته اند و حضور خود را در برابر مولایشان احساس میکردند. طوری بر سر و سینه می زدند که بعضاً از حال می رفتند و بیهوش می شدند. آنهم با شضعرهای محتشم که پر محتواترین اشعار است و دیگر شعرای قدیم با آن سوز و گدازی که داشت اما امروز چی ؟! آیا عزاداری و نوحه سرانی که می کنیم مورد رضایت آقا و صاحبمان حجت ابن الحسن و جد غریبش هست؟ آیا ادب و احترام را رعایت می کنیم. آنهم از پیشکسوتان، پیرغلامان، آنهایی که محاسنشان را در این خانه سفید کرده و روزی برای خود کسی بودند و صدایی داشتند اما به مرور زمان همه از او گرفته شد.

دنیا همینطور است. خداوند هر چه بدهد روزی از او می گیرد. روی سخنم با تازه جوانان نوحه خوان می باشد. بدانید این صدای شما همیشه یکنواخت نیست. ارزش صدایتان را با این مقدار وجهی که به حساب شما ریخته میشود معاوضه نکنید. فریب این تبلیغات پلاکاردها و بنرها را نخورید که فلان مجلس فلانی مداحی می کند.

شما ببینید وقتی در روز عاشورا ابوصمامه ظهر شد وجود مقدس سیدالشهدا را به یاد نماز ظهر عاشورا انداخت اینجا بود که امام حسین فرمود خدا شما را از نمازگزاران قرار دهد. عزاداری تنها و سینه زنی و نوحه خوانی خلاصه نشده بلکه اقامه نماز و به پاداری آن از مهمترین امور است. یا سخنرانانی که مناقب، فضائل و اهداف قیام اباعبدالله را بیان می کنند استفاده کنیم و بعد هم عزاداری طوری که خدای نکرده منجر به یک رکعت قضای نمازمان در صبح یا وقتهای دیگر نشود.

بدانید از جایی مسیرمان کج شد که سینه زنی هایمان دو ساعت و سه ساعت شد. از جایی پایمان را اشتباه گذاشتیم که مداحان جوان ما بدون تکیه بر اصالت قدیم و بدون استفاده از تجربیات آن ها وارد محافل شدند و خواندند.

بانیان و مؤسسان جوان هیئت ها که خدا هم خیلی به آنها توفیق داده و ان شاء الله موفق باشند نرفتند کنار دل قدیمی ها بنشینند و یاد بگیرند که حفظ حریم پیرغلامان و پیشکسوتان تجربه دیده که با لحن سوزناک خود مجالس اباعبدالله الحسین علیه السلام را گرم می کردند و با یک یا حسین گفتن از عمق دل اشک از چشمانشان جاری می نمودند و امروز چگونه دست بعضی از اشعار و ابیات که اصلاً مفهوم و معنی و قافیه ندارد، فقط برای مجلس گرم کردن عده ای جلو نشسته اند و بر سر و صورت زدن و نعره کشیدن به قول خودشان شور می گیرند و مجلس را داغ می کنند، آیا جدا شدن دست های قمر بنی هاشم، اربع ارباع شدن بدن علی اکبر، پاره شدن گلوی علی اصغر، زیر سم ماندن بدن قاسم و آتش زدن خیمه ها و غارت کردن اموال آنان و جدا نمودن سر مطهر مقدس سید الشهدا برای این گونه مجلسی گرمیها بود بوالله نه ؟ هدف بالاتر و والار از این است که من و شما داریم عمل میکنیم از طرفی دشمن خبیث هم فیلم برداری می کند و دین و آئین و عزاداری ما را اینگونه جلوه می دهند.

سخت کوتاه کنم باید گفت همه نوکر امام حسین (ع) هستند اما:

نوکری ننگ است لیک دارد افتخار

هر که نوکر بر حسین گردد آقایی کند

پس بیائید نوکر آقا باشم و بس ولاغیر. خدایا ما را از هدف و مسیر ارباب جدا مکن

آمین یا رب العالمین