خبرگزاری بیان گلپایگان

به گزارش بیان گلپایگان؛ با خداحافظی فصل تابستان نسیم مهر می آید و شکوفه‌ها با ذوق و شوق وافر، صبح زود از خواب بلند می شوند و با کیف و کفش های رنگارنگ قدم در مسیر تعلیم و تربیت می گذرانند.

در این روز خاص، کلاس‌ها میزبان معلمان پرتلاشی‌اند که خود را مادر و پدر این دانش آموزان می دانند. همچنین دیوارها، میزها و صندلی های مدرسه از خواب تابستانی بیدار شده و به روی اهالی درس و دانش لبخند می زنند.

از امروز، دانش آموزان دست به کار می‌شوند تا خانه ای را با آجر واژه ها بسازند؛ خانه‌ای که پنجره هایش از جنس برگ های سبز و زنده است و وقتی آباد است که با کتاب خواندن و یاد گرفتن، تر و تازه شده باشد. منظور از این خانه، خانه دل هایمان است.

اما در همین میان دانش آموزانی در اقصی نقاط کشور هستند که از داشتن کمترین امکانات برای رفتن به مدرسه و تعلیم و تربیت محرومند.

آغاز رژه منظم کیف ها سر صف به سمت باغ دانایی

با شروع سال تحصیلی و رسیدن بوی کتاب های نو به مشام دانش آموزان، ذوق و شوقشان برای درس خواندن بیشتر می شود.

کلاس اولی‌ها، دومی‌ها و دانش‌آموزان ارشد یکی یکی وارد کلاس‌های درس می‌شوند، مِهرها را پشت سر می گذرانند، کلمه ها را می بوسند و یکی یکی در جمله ها نفس می‌کشند. بهارها می آیند؛ بهارهایی که از مهر متولد شده اند؛ بهارهایی که نفس های سبزشان در همه جا ما را به دنبال خود می‌کشاند.

در این ماه خاطره‌انگیز نوشتن و خواندن شروع می‌شود و آفتاب پاییزی دل دانش آموزان را پر می‌کند. گویی خیابان و کوچه‌های رو به مدرسه در این روز چراغانی می‌شود و فرشته ها بال های زیبایشان را زیر پای بچه ها فرش می‌کنند و آنها با خیال راحت و خرامان قدم به بهشت مدارس می گذارند؛ مسیری که برای بزرگترها تداعی کننده خاطرات شیرین بچگی است.

وقتی که کمبود امکانات موج میزند!

در همین میان، دانش آموزانی در نقاطی از کشور حتی از داشتن کوچک ترین امکانات محروم هستند، همین موضوع باعث شد تا سری به یکی از این استان‌ها بزنیم.

 خوزستان یکی از چند استانی است  که در 800 کیلومتری پایتخت قرار گرفته و دانش آموزانش با شرایط سختی دست و پنجه نرم می کنند. این دانش‌آموزان کسانی هستند که با کیف و کفش های نه چندان باکیفیتشان هر روز صبح با پاهایی برهنه قدم در مسیری پرخطر می گذارند تا به کلاس‌هایشان برسند؛ کلاس هایی از جنس چادر که کوچک ترین باد پاییزی، بهار ِ زیبای رویای تعلیم شان را با خود می برد و دانش آموزان را در حسرت خواندن و نوشتن در رفاه کامل می گذراند.

چندپایه بودن از مشکلات مدراس عشایری

وقتی با معلمان مدارس عشایری صحبت می کردیم گله های اساسی از چندپایه بودن کلاس های درسی داشتند.

یکی از این معلمان گفت: وقتی وارد کلاس درس می شوم بعضاً نمی دانم از کجا باید شروع کنم؛ ممکن است در یک کلاس شش مقطع تحصیلی وجود داشته باشد که شرایط را برای تدریس سخت می کند. همین موضوع باعث می شود که زمان کمتری صرف هر دانش آموز شود و آن طور که باید و شاید دانش آموز نتواند درس را به خوبی یاد بگیرد.

این معلم ادامه داد: در فصل زمستان به دلیل اینکه برف در مسیر این دانش آموزان قرار می‌گیرد گاهاً یا دیر به سر کلاس می آیند و یا اینکه در سر جلسه کلاس غایب می شوند و همین مساله باعث می شود که با کمبود وقت مواجه شویم و دانش آموزان سال تحصیلی را بدون آنکه کتاب‌ها به انتها برسند، تمام می کنند.

همه این موارد و سختی ها  در حالی است که تعدادی از معلمان عشایری از سال تحصیلی 95 هیچ حقوقی دریافت نکرده اند اما باز هم با انگیزه ای دو چندان نسبت به گذشته و به عشق این دانش آموزان پا بر روی صخره های سنگی می‌گذراند تا به کلاس درسشان برسند و برای آموزش دانش آموزان قدم بردارند.

ماشین شخم‌زنی سرویس دانش آموزان عشایری

یکی از دانش آموزان عشایری در خصوص  وضعیت کلاس هایشان درس می گوید: وقتی زمستان می شود، توانایی نشستن زیر این چادر را نداریم و حتی گاهی به دلیل کمبود میز و نیمکت مجبور هستیم بر روی سنگ و کلوخ ها بشینیم و درس یاد بگیریم.

او ادامه داد: از خانه تا مدرسه مسیر بسیار سختی در پیش داریم؛ مسیری که هیچکس از آن رد نمی شود و اگر کشاورزی در نزدیکی باشد، ما را با تراکتور به مدرسه می رساند.

این دانش آموز می گوید: کلاس های ما وقتی هوا کمی تاریک تر می شود برق ندارد و ما به سختی در نور کم درس می‌خوانیم. ما حتی لذت شنیدن صدای زنگ مدرسه را نداریم و با نشستن بر روی سنگ های سخت تمام بدنمان درد می‌گیرد.

10 هزار و 500 نفر دانش آموز چند پایه‌ای در خوزستان

حمید قنبری مدیر آموزش و پرورش عشایر خوزستان در این خصوص می‌گوید: در استان خوزستان14 هزار دانش آموز در 14 منطقه آموزشی مشغول به تحصیلی هستند. همچنین 10 هزار و 500 نفر دانش آموز در استان خوزستان در مقطع ابتدایی که بیش از 94 درصد از این دانش آموزان در کلاس های چند پایه مشغول به تحصیلی هستند، با مشکلات بزرگی در امر یادگیری مواجه‌اند؛ وضعیتی که کار معلمان را نیز تحت تاثیر قرار داده است.

وی ادامه داد: پنجاه درصد از مدارس ما فاقد سرویس بهداشتی هستند و حتی گاهی در صورت داشتن سرویس بهداشتی، مخروب و غیر قابل استفاده بوده که این امر وضعیت سلامت دانش آموزان را تهدید می کند.

حالا باید منتظر ماند و دید که مسئولین قرار است چه زمانی آستین همت را بالا بزنند تا دانش آموزانی همچون دانش آموزان عشایری در حسرت کیف و کفش های رنگارنگ نمانند و رنگ و بوی مهر و محبت شامل آنها نیز گردد.

منبع:باشگاه خبرنگاران