خبرگزاری بیان گلپایگان

به گزارش بیان گلپایگان؛ تیمی از پژوهشگران بین المللی در پی آنالیز بقایای استخوانی 42 هزار ساله کشف شده در یک غار باستانی در فرانسه موفق به ابداع روش جدید مطالعه پروتئین میتوکندری موجود در دی ان ای استخوان های انسانی شدند.
تیمی از پژوهشگران دانشگاه یورک به سرپرستی متئو کولینز متخصص زیست باستان شناسی در حال انجام پژوهش های جدیدی روی بقایای استخوانی انسان های باستانی هستند. در این مطالعات، محققان اقدام به تجزیه و تحلیل پروتئین موجود در بقایای استخوان های انسانی کشف شده در غار باستانی گروته دی دو رنه واقع در مناطق مرکزی فرانسه کرده اند. این بقایای استخوانی در فاصله سال های 1949 تا 1963 میلادی و طی کاوش های باستان شناسی انجام شده در این منطقه به دست آمده است.
پژوهشگران در پی آنالیز پروتئینی و مطالعه این استخوان ها دریافتند که بسیاری از این نمونه ها و به ویژه استخوان های کوچکی که در گزارش های پیشین به عنوان استخوان حیوانات، ابزارهای استخوانی ؛ صدف و عاج معرفی شده بودند در حقیقت به انسان های نئاندرتال تعلق داشته و ریشه انسانی دارند.
پژوهشگران در پی آنالیز پروتئینی و مطالعه این استخوان ها دریافتند که بسیاری از این نمونه ها و به ویژه استخوان های کوچکی که در گزارش های پیشین به عنوان استخوان حیوانات، ابزارهای استخوانی ؛ صدف و عاج معرفی شده بودند در حقیقت به انسان های نئاندرتال تعلق داشته و ریشه انسانی دارند.
گفتنی است در رابطه با سازندگان این ابزارهای ظریف و کاربردی بین پژوهشگران اختلاف نظر وجود دارد اما اکثریت این محققان اعتقاد دارند که ابزارهای فوق اگر چه از استخوان انسان های نئاندرتال ساخته شده است اما سازندگان آن، انسان های هوشمند یا هوموساپینس ها هستند. شواهد باستان شناسی نشان می دهد انسان های هوشمند مقارن با دوره ساخته شدن این اشیا استخوانی وارد اروپا شده و در آن گسترش پیدا کردند. پیش از این تاریخ در قاره اروپا تنها انسان های نئاندرتال زندگی می کردند.
متئو کولینز و تیم پژوهشگران بین المللی این پروژه در مطالعات خود با ابداع روش جدیدی توانستند میتوکندری دی ان ای موجود در این استخوان ها را بررسی کرده و دریافتند بسیاری از این استخوان ها به نوزادان انسان های نئاندرتالی تعلق دارد که تنها از شیر مادران نئاندرتال تغذیه کرده و ماحصل آمیزش نئادرتال ها و انسان های هوشمند نیستند.
در ادامه این تحقیقات، آزمایش های تعیین سن روی بقایای فوق انجام شده و پژوهشگران دریافتند که این استخوان ها به حدود 42 هزار سال پیش تعلق دارند. این قدمت با تاریخگذاری انجام شده روی سایر ابزار ها و اشیا کشف شده مانند مهره ها و صدف های کشف شده در این محوطه، تطابق زمانی دارد.