خبرگزاری بیان گلپایگان

گروه اعتقادی بیان نیوز؛ پیشوای دوّم جهان تشیّع که نخستین میوه ی پیوند فرخنده ی حضرت علی (ع) با دختر گرامی پیامبر اسلام (ص) بود یعنی سبط اکبر رسول خدا (ص) آقا امام حسن مجتبی (ع) در شب سه شنبه، شب نهم ماه مبارک رمضان، سال سوّم هجرت در مدینه منوّره دیده به جهان گشود.

امام حسن (ع) از دوران جدّ بزرگوارش چند سال بیشتر درک نکرد زیرا او تقریباً هفت سال بیش نداشت که پیامبر اسلام (ص) چشم از جهان بست و بدرود حیات گفت. پس از رحلت پیامبر (ص) حدود سی سال در کنار پدرش امیر مؤمنان قرار داشت.

امّا ولادت آن بزرگوار شام نیمه صیام بود. زمین و آسمان انگار رنگ و بویی دیگر داشت. کودکی سرخ و سفید در آغوش حضرت فاطمه مرضیه (س) آرمیده بود که آرامشی عجیب داشت، آرامشی از جنس حلم خدا. گویی خدا حلم خودش را بیش از هر صفت دیگری در جان این طفل دمیده باشد.

دختر پیامبر رو به همسرش کرده و از او خواست تا برای فرزندش اسمی برگزیند امّا علی کسی نبود که در این قبیل کارها از رسول خدا پیشی بگیرد، پس منتظر ماندند تا چهره گشاده ی پیامبر در خانه ظاهر شود و بر دیدار طفل نو رسیده بیاید.

پیامبر آمد با پارچه ای سپید تا نوزاد را در آن بپیچد، چون کودک را در آغوش فشرده و اذان و اقامه را به گوش راست و چپش خواند از نام او پرسید. حضرت امیر عرضه داشت: یا رسول الله چگونه پیش از شما بر او اسمی برگزینیم؟ پیامبر لبخندی زد و گفت: من نیز در این نامگذاری بر خداوند سبقت نمی گیرم. پس خدای تبارک و تعالی به جبرئیل عرضه داشت: در خانه محمد پسری متولد شده، نزد او برو و به او تبریک گفته و بگو حقیقتاً که علی نسبت به تو به منزله هارون است نسبت به موسی. پس فرزندت را به نام پسر ارشد هارون نام بنه.

جبرئیل تهنیت گویان نزد پیامبر (ص) آمد و پیغام پروردگار را به او رساند. پیامبر نام پسر هارون را پرسید. جبرئیل فرمود: شبّر. پیامبر عرضه داشت زبان من عربی است شبّر به چه معناست؟ جبرئیل فرمود: حسن. آنگاه پیامبر خاتم سبط اکبر علی و فاطمه را به انتخاب خدا حسن نام نهاد.

امام حسن مجتبی (ع) به دلیل داشتن کمالات و صفات شایسته بسیار مورد احترام و محبّت رسول خدا (ص) بود. ایشان شبیه ترین افراد به پیامبر اکرم بود و چهره بسیار زیبا و دلربائی داشت. تا جایی که از ایشان با نام یوسف اهل بیت (ع) یاد می شود.

در محفلی همه جمع بودند. هم پیامبر خدا و هم صحابه رسول خدا همگی نزدیکی کوه حرا گرد آمده و به گفتگو مشغول بودند. کودک خردسالی وارد شد. با وقار و متانت از نگاه طولانی پیامبر که با رضایت قدم های استوار کودک را دنبال می کرد، می شد فهمید او حضرت امام حسن (ع) است. فرزند ارشد فاطمه و علی یکی از دو جوانی که سیادت اهل بیت بهشت را بر عهده دارد.

نگاه پیامبر بالاخره از حسن دل کند رو به جمع برگشته و گفت: بدانید که حسن پس از من راهنما و هادی شما خواهد بود. او هدیه ای است از خداوند جان و جهان برای من. او کسی است که اخبار مرا به گوش مردم خواهد رساند و آثار به جا مانده از من را به ایشان نشان خواهد داد. حسن کسی است که سُنّت مرا زنده خواهد کرد و سیره ی مرا حیات خواهد بخشید. کارها و رفتارش، افعال و کرداش همه نشانگر کارها و رفتارهای من است. پیامبر دست بر دعا برداشت و گفت خدایا رحمت و برکتت را بر او فرو فرست و نیز مغفرت و رضوانت را نصیب آنانی کن که حقّ او را بشناسند و به خاطر من بر او نیکی کرده و حُرمتش را نگاه دارند. این نخستین بار نبود که پیامبر خاتم (ص) چنین می گفت. پیشتر نیز بارها گفته بود که حسن ریحانه ی من است. فرزند بزرگ و سیدی والامقام که خداوند به دستان مبارکش میان دو گروه از مسلمین صلح برقرار خواهد کرد و این صلح برقرار شد. آنچنان که تاریخ فرزند ارشد علی مرتضی و فاطمه زهرا (س) را به صلحی می شناسد که امام مجتبی (ع) متولّی آن بود.

حضرت امام حسن مجتبی (ع) تمام توان خویش را در راه انجام امور نیک و خداپسندانه به کار می گرفت و اموال فراوانی در راه خدا می بخشید . مورخان و دانشمندان در شرح زندگانی پر افتخار آن حضرت بخشش بی سابقه و انفاق بسیار بزرگ و بی نظیری ثبت کرده اند که در تاریخچه زندگانی هیچ کدام از بزرگان به چشم نمی خورد و نشانه ی دیگری از عظمت نفس و بی اعتنایی آن حضرت به مظاهر فریبنده ی دنیا است نوشته اند.

حضرت امام حسن مجتبی (ع) در طول عمر خود دو بار تمام اموال و دارایی خود را در راه خدا خرج کرده و سه بار ثروت خود را به دو نیم تقسیم کرده و نصف آنرا برای خود نگه داشت و نصف دیگر را در راه خدا بذل و بخشش کرد و این بخشش بی نظیر کریم اهل بیت می باشد.

منابع:

1-سیوطی تاریخ خلفا ص 190

2-مناقب ابن شهر آشوب

سید عطاء عبدالمنافی گلپایگانی