«می بیغش» به قلم استاد قاسم اشراقی گلپایگانی

دلم گرفته و ابریست وقت باران است

یقین که موسم دل نازک بهاران است

فشرده بغض گلو گیر سینه ام هشدار

بترس نوبت سیل و حضور توفان است

می بیغش

گرچه در بزم رفیقان می بیغش بودم

پی نابودی خود شعله ی سرکش بودم

ناله می کرد دلم، من به هوا خواهی عشق

زخمه بر سینه می آسودم و دل کَش بودم

فتنه می کرد به ژرفای وجودم تب و تاب

من چو خاکستر بنشسته بر آتش بودم

تا ندانند رقیبان غم غوغای دلم

همچو موجی ز درون، گرم کشا کش بودم

از برای گل هر باغ که می بود غمین

چون نسیم سحری دست نوازش بودم

رفتم از خاطر یاران و شدم خاطره ای

گوییا  قصّه ی رؤیای مشوّش بودم

«قاسم» افسوس که در بزم رفیقان عمری

بی ثمر سوختم و شمع بلاکش بودم

سروده ی استاد قاسم اشراقی-سال 1350-گیلان-لاهیجان