«تمنّا» به قلم استاد قاسم اشراقی گلپایگانی
یارب دل پاک و دیده ی بازم ده
یک جرعه شراب معرفت سازم ده
تا وا رهم از کمند نادانی خویش
در عرش کمال راه پروازم ده
——
«تمنّا»
رفته از یادم رفیقان لحظه ای یادم کنید
با پیام گرم و شرح باده آبادم کنید
غرق در امواج دردم ای حریفان زورقم
در کشید از کام توفان غم و شادم کنید
کنج این ویرانه ی دلگیر سوزد هستیم
زین قفس ای شب ستیزان بلکه آزادم کنید
سخت سوزد زخمه ی بیداد تنهایی دلم
جمعتان آباد گوش دل به فریادم کنید
مرغ باغ عشق بودم روزگاری در چمن
با حکایت های شیرین باز فرهادم کنید
در دلم آشوب جان سوزیست از غوغای عقل
با نوازش های گرم خویش استادم کنید
شمع خاموشم به شام حسرت و بی حاصلی
پرتویی از شعله ی شمس ملکدادم1 کنید
«قاسم» میخانه ی ویرانِ شهر مرده ام
ای رفیقان با محبّت باز بنیادم کنید
___________________________________________
پینوشت:
1-شمس ملکداد منظور شمس تبریزی می باشد
سروده ی استاد قاسم اشراقی گلپایگانی- سال 1348-گیلان رودسر