خبرگزاری بیان گلپایگان

مناجات با دوست
یارب ز شراب عشق خاکم گِل کن
عقلم ز شراره ی جنون زایل کن
تا در کشم از کمند نا کامی پای
جانم بستان و هستیم کامل کن

طبق طبق نفس آفتاب
تو تا بجام دل من شراب می ریزی
به رشته ی سخنم التهاب می ریزی
ز موج گیسوی شبرنگت ای فرشته ی ناز
به بستر تن من پیچ و تاب می ریزی
تو آن گلی که ز پرواز نوشخند لبت
ز هر طپش به وجودم گلاب می ریزی
به خلوت شب تنهاییم چو چشمه ی نور
طبق طبق نفس آفتاب می ریزی
لبم چشیده ترا لحظه ای که در نگهم
عبور می کنی و مشک ناب می ریزی
ز کام «قاسم» اگر نغمه می کند پرواز
تو از ترانه در آن بذر ناب می ریزی

سروده ی استاد قاسم اشراقی
سال 1350-کردستان-سنندج