در هوای کوچم

دو بیتی                “استغناء“

ما چشم دل به جلوه‌ی دنیا نبسته ایم

این شیشه را به سنگ قناعت شکسته‌ایم

اهل مناعتیم و صبورانه و خموش

در کنج کاخ فقر به شاهی نشسته ایم

______________________________________________

«در هوای کوچم»

با دلم که می دانی گشته پیر و زندانی

بی سبب چرا ای گل شعر عاشقی خوانی

خسته ام نمی بینی دفتر نگاهم را

یا خطوط این دفتر، بینی و نمی خوانی

فصل سردِ پاییزم، پر ز غصّه و اندوه

حاصلم چه می خواهی، غیر نقش عریانی

باده کی دهد تسکین، رنج زخم پنهانم

تا خرابم از خونِ ساغر پریشانی

شسته ام زِ خود دست و در هوای کوچم من

تا مگر برون آیم از حجاب جسمانی

پیر مکتب عشقم، ابجدم مخوان ای گل

من کجا و این رسم کودک دبستانی

طبع «قاسم» خسته گر که تلخ و جان سوز است

زخم کهنه ای دارد بی نشان و پنهانی

(سروده ی استاد قاسم اشراقی سال 1369- گیلان- رشت)