خبرگزاری بیان گلپایگان

به گزارش بیان نیوز  به نقل از فارس، روز گذشته، روز پایانی نشست سیاست خارجی برلین بود. در این روز، میزگردی با حضور چهار نفر برگزار شد: «صادق خرازی، سفیر سابق ایران در فرانسه، ایمن صفدی، معاون سابق نخست‌وزیر اردن، ژان ماری گنو، دیپلمات سابق فرانسوی و فیلیپ گوردون، هماهنگ‌کننده سابق کاخ سفید در امور خاورمیانه». موضوع این نشست بحران‌های خاورمیانه و بالاخص بحران سوریه بود. بحران سوریه بخش عمده صحبت‌های طرف‌های حاضر در میزگرد را دربرمی‌گرفت.

پیش از این خلاصه‌ای از مباحثات صورت پذیرفته در میزگرد فوق‌الذکر را منتشر ساخته است اما هر ایرانی – فارغ از تفکرات سیاسی و جناح‌بندی‌های سیاسی – که فیلم این میزگرد که به زبان انگلیسی برگزار شده را ببیند، چاره‌ای جز اسف خوردن نمی‌یابد. برای مخاطب ایرانی، دیدن این فیلم حدود هفتاد دقیقه سردرد و لب گزیدن و بر پشت دست کوبیدن از پی دارد.

آقای صادق خرازی علی‌رغم سوابق مشخص دیپلماتیکش، متاسفانه نه به‌خوبی زبان انگلیسی را صحبت می‌کند، نه بیان قدرتمندی دارد و نه اطلاعات کافی برای ضربه زدن به حریف، بنابراین به‌راحتی خشمگین می‌شود و چون خشم بر وی مستولی می‌گردد، توان پاسخ‌گویی کم او، ناچیز هم می‌گردد.

دقیقا مشخص نیست خرازی که در گفت‌وگو به زبان انگلیسی از عبارتی نظیر «to establishment» استفاده می‌کند، چطور آن همه سال سفیر مملکت در یک کشور اروپایی طراز اول بوده است؟ زبان انگلیسی به کنار، وی اصلا اطلاعات لازم در خصوص جنایات جبهه عربی – صهیونیستی در چهار سال اخیر را ندارد، تا آنها را به رخ «ایمن صفدی» بکشد، اطلاعاتی که بسیاری از خبرنگاران حوزه خاورمیانه که اخبار بحران‌های سوریه و یمن را پیگیری کرده‌اند، دارند. وی حتی پاسخ مناسبی به صفدی به‌خاطر کاربرد نام جعلی «خ ل ی ج ع ر ب ی» به‌جای نام خلیج فارس در چنته نداشت.

ایمن صفدی

فضای جلسه هم کاملا ضدایرانی بود و تقریبا هر سه طرف دیگر حاضر در میزگرد ضدایرانی بودند. خوب اگر آقای خرازی برای چنین کارزاری آماده نبود، برای چه در آن شرکت کرد؟ آیا بهتر نبود این کار را به دیگرانی واگذار کند که بیان بهتری دارند و اطلاعات بیشتر؟

آقای خرازی البته مدعی است که با صفدی دهان به دهان شده و حسابی از خجالتش درآمده، اما باید خدمت ایشان عرض کرد ما این دهان به دهان شدن را دیدیم و فقط خجالت کشیدیم. «بلد نیستید، در مجامع شرکت نکنید، آقای دیپلمات.»

کسانی که متوجه مباحثات انگلیسی می‌شوند، بهتر است فیلم میزگرد را ببینند و خود قضاوت کنند که چه کسی از خجالت چه کسی درآمده است؟