باز این چه شورش است که در خلق عالم است

به نام خدا

« باز این چه شورش است که در خلق عالم است
باز این چه نوحه و چه عزا و چه ماتم است. »

دوباره بوی عزا به مشام می رسد و هلال سرخ رنگ محرم از راه می آید. دل‌های مستعد، مهیای اشک و ماتم جانکاه فرزند زهرا (س) می گردد. در طول تاریخ بعد از واقعه عاشورا و شهادت سرخ حسینی، هر صنف و دسته و گروهی با هنر خود هنرنمایی کرده اند تا با بهترین شکل این حادثه منحصر بفرد را به جهانیان و نسل آینده معرفی کنند و نقش شاعران از بقیه اصحاب فرهنگ و هنر کمتر نبوده است که گاه با سروده‌های دل انگیز خود در معرفی عاشورا و حسین بن علی (ع) و یاران باوفایش شگفتی آفریدند. این اشعار زیبا در قالب های مختلف و بیشتر بصورت حماسی، تعلیمی و گاه به صورت نوحه و مرثیه بر شور و هیجان عزاداری ها افزوده است.
شعرا از زوایای مختلف شخصیت امام حسین (ع) را مورد بررسی قرار داده اند و نه تنها حوادث غم انگیز و مصایب را یادآور شده اند که فلسفه قیام خونین حسین(ع) و ایثار و فداکاری، شجاعت و نرفتن زیر بار ظلم و ذلت را بخوبی بیان کرده اند و با توجه به سخنان گهربار آن حضرت، اشعار نغز خود را به دوستداران اهل بیت عصمت و طهارت(ع) هدیه نموده اند. نه تنها شعرای شیعه مذهب بلکه اهل سنت نیز در مدح و ستایش امام حسین(ع) و حادثه دلخراش عاشورا به سخن پرداخته اند. بیت مطلع این نوشته از ترکیب بند معروف محتشم کاشانی انتخاب شده است که حزن و اندوه شهادت امام را با بهترین شیوه بیان می کند و نه تنها آدمیان را بلکه قدسیان را در غم از دست دادن رادمردی چون حسین (ع) و یارانش سر افکنده و گریان معرفی می نماید.
سروده های عاشورایی و عظمت این نهضت الهی از پرچمداران ادبیات شیعی چون کسایی مروزی شروع می شود تا دوره معاصر که متأخران و حتی نوپردازان به این نوع شعر و اشعار آیینی علاقه نشان می دهند ؛اینک به نمونه هایی از آن می پردازیم :
ابوالقاسم حالت در اشعاری زیبا می‌فرماید:
مردن به نام ، خوبتر از زندگی به ننگ
کان عزت و غنا بود این ذلت و فناست
که به سخن معروف”هیهات من الذله” اشاره دارد و یا بیت:
سلطان دین سرآمد مردان حق حسین‌
کو مظهر حقیقت و مرآت حق نماست
از خون اوست گر که خورد بیخ شرع آب
وز جهد اوست گر که چنین کاخ دین بپاست
امام حسین(ع) در جمله ای معروف می‌فرماید : « اگر دین جدم جز با کشته شدن من پا برجا و استوار نمی‌ماند، پس ای شمشیرها مرا فرا گیرید » و یا در جمله‌ای دیگر هدف از رفتن به کربلا و فلسفه عاشورا را امر به معروف و نهی از منکر و در یک کلام بر جای بودن اسلام و دین معرفی می نمایند و براستی اگر امروز دین همچون کاخی عظیم و محکم بر پا مانده در اثر فداکاری این امام همام و یاران عزیزش می باشد. به بیت دیگری از همین شاعر توجه کنید :
بهر خدا ز هستی خود دست شست و گفت
در راه دوست می دهم آن را که دوست خواست
این بیت نیز یادآور لحظات آخر عمر امام است که حضرت علی اصغر (ع) را روی دست گرفته و خون او را به سمت آسمان می گیرد و می فرمایند : رِضاً بقَضائِک . . . و صبر کردن به قضا و قدر الهی را مناجات می کند و زیر لب”لا معبود سِواکَ” می گوید که همه چیز او برای دوست است و ذره ای غیر دوست در او مشاهده نمی شود. براستی تو با این دل‌ها چه کردی که ماندگار جاودانه دل‌ها شدی؟! مگر جز این است که همه چیز خود را فقط به خاطر خدا دادی؟ چه کسی غیر تو مصداق اشعار عارفانه باباطاهر همدانی واقع می شود که :
یکی درد و یکی درمان پسندد
یکی وصل و یکی هجران پسندد
من از درمان و درد و وصل و هجران پسندم آنچه را جانان پسندد
ایثار و گذشت امام حسین و 72 تن قهرمان سر افراز کربلا به بزرگی دفتری است به اندازه کل تاریخ بشریت و ماندگاری اسلام و به ویژه مکتب اهل بیت و شیعه بخاطر ریخته شدن این خون های پاک است که پیامبر بزرگ اسلام فرمود : “حسینٌ منّی و أنا من حسین ”
بخش اول این کلام گهربار مشخص است که ابی عبدا… (ع) نوه پیامبر(ص) است اما در بخش دوم جاودانه بودن اسلام را نبی مکرم مدیون قیام سرخ کربلا می داند. در پایان بعنوان حسن ختام قسمتی از سخنان امام راحل (ره) را در مورد سرور آزادگان یادآور می‌شویم :
« حضرت سید الشهدا به همه آموخت که در مقابل ظلم و در مقابل ستم در مقابل حکومت جائر چه باید کرد، با این که از اول می دانست که در این راه که می رود راهی است که باید همه اصحاب خودش و خانواده خودش را فدا کند و این عزیزان اسلام را برای اسلام قربانی کند، لکن عاقبتش را هم می دانست؛ اگر نبود این نهضت حسین، یزید و اتباع یزید اسلام را وارونه نشان می دادند. »