خبرگزاری بیان گلپایگان

به گزارش بیان نیوز، مکارم اخلاقی وجه امتیاز و شرافت انسان است. ارزش هر انسان بستگی به انصاف و آراستگی او به سجایا و اخلاق حسنه دارد. هدف و فلسفه بعثت پیامبران الهی نیز تکامل اخلاقی بشری بوده است. حاکمیت اخلاق کریمه در جوامع انسانی نیز نشانه تعالی و تمدن واقعی آن جامعه تلقی می‌شود.

پیشرفتهای علمی بشری زمانی برای نوع بشر مفید و ثمربخش است که از پشتوانه اخلاقی برخوردار باشد. علم و تخصص بدون بهره‌مندی از اخلاقیات پاسخگوی نیازهای فطری بشر نبوده و گاهی نقض غرض است، زیرا هر نوع پیشرفت باید دارای جهت و هدف باشد و اخلاق به پیشرفت علمی جهت و هدف می‌بخشد. پیشرفت علمی عاری از مکارم و سجایای اخلاقی حرکت در تاریکی است.اخلاق چراغ هدایت هر حرکت محسوب می‌شود.
در عرصه پزشکی نیز این حکم صادق است و اساسا حرکت طب بر محور اخلاق بوده و پایه‌های آن بر مبانی اخلاقی استوار است. کوشش برای نجات جان انسانها و اعاده حیات و سلامت به آنان و درمان بیماریها و تشقی و تسکین آلام دردمندان و تلاش در بقای نسل و سالم سازی محیط انسانی خود از ارزشهای اخلاقی است.

اگر تکاپو و مساعی متصدیان امور پزشکی برای دستیابی و نیل به اهداف مقدس فوق باشد، خدمات ارزنده آنان جنبه عبادی به خود می‌گیرد و زیباترین کمالات اخلاقی به منصه ظهور می‌رسد، زیرا عالی‌ترین تظاهر عواطف بشری ، چون تعهد ، علم و تخصص ، فداکاری و ایثار ، نجات ، التیام و آرام بخشی و عشق و دلسوزی در این نوع خدمات پزشکی متبلور است.
جلوه‌گاه این کرامت اخلاقی در دنیای پزشکی در مرحله حساس و سرنوشت‌ساز برخورد پزشک با بیمار است. هر قدر این برخورد انسانی ، اخلاقی ، عاطفی و صمیمانه ، شکوهمند و شرافتمندانه و احترام آمیز باشد، حصول آرمانهای مقدس پزشکی و امنیت روانی و جسمی بیمار و رضایت خاطر او و اطرافیانش قطعی‌تر خواهد بود.

ممکن است پزشک از دیدگاه علمی و فنی به وظیفه خود عمل و حتی بیمار را معالجه نماید. لیکن عدم مراعات جنبه‌های اخلاقی و انسانی در برخورد با بیمار او را از هدف عالی پزشکی دور کند و کوچکترین غفلت ، مسامحه و لغزش از موازین اخلاقی و وجدانی و بی‌حرمتی نسبت به شخصیت بیمار و اطرافیان او سبب عدم امنیت خاطر ، دل‌شکستگی ، آشفتگی و تکدر روحی بیمار و سلب اعتماد او از پزشک معالج گردد.به نظر می‌رسد این مهم ، یعنی نحوه برخورد پزشکان با بیماران ، می‌بایست سرلوحه خدمات پزشکی قرار گیرد تا از رهگذر این اصول به اهداف متعالی پزشکی که نجات جان و مداوا و حفظ حیات و سلامت آنان و ایجاد امنیت جسمی و روانی افراد جامعه و جلب رضایت مردم و لازمه رضایت خالق است، محقق گردد.

با این مقدمه در پی حضور یکی از همشهریان عزیز در دفتر نشریه بیان،  در خصوص گله مندی از نحوه رسیدگی و برخورد یکی از پزشکان بیمارستان آیت الله گلپایگانی برآن شدیم تا شرح ماجرا را از زبان ایشان جویا شدیم.

 خانم «ه. ب» در حالیکه از رفتار این پزشک، بسیار ناراحت و گله مند بود  اظهار داشت : روز یکشنبه این هفته من به همراه خواهرم ؛ فرزند بیمار ایشان را که دچار تب شدیدی شده بود به بیمارستان آیت الله گلپایگانی شهر گوگد بردیم و پس از گرفتن نوبت، منتظر ویزیت بیمار خود توسط پزشک کشیک بیمارستان شدیم  واین در شرایطی بود که طفل به دلیل بیماری و تب بسیار بالا، بی تاب و بیقرار بود در حالیکه حتی ما از آرام کردن طفل عاجز مانده بودیم.

 هنگامی که نوبت به ورود ما به داخل اتاق پزشک شد ، زمانی که خواستیم وارد اتاق شویم متوجه شدیم درب اتاق از داخل بسته است و گمان کردیم پزشک کار شخصی دارد و چند دقیقه صبر کردیم ، سپس دوباره اقدام به داخل شدن کردیم که متوجه شدیم پزشک از درب دیگر اتاق خارج شده ودر اتاقش نیست.

بی تابی و بیقراری طفل سبب شده بود تا نه تنها من و خواهرم بلکه دیگر بیماران نیز، برای پیداکردن پزشک به کمک ما بیایند، در این زمان با کمک یکی از پرسنل متوجه شدیم پزشک در داروخانه بیمارستان حضور دارد .

زمانی که یکی از پرسنل خدماتی بیمارستان به پزشک اطلاع داد که یک بیمار اورژانسی منتظر شماست تا به وضعیت آنها رسیدگی کنید ، متاسفانه با بی تفاوتی پزشک مواجه شدیم.

پس از چند دقیقه زمانی که وضعیت طفل رو به وخامت گذاشت با حالتی که استرس و نگرانی زیادی داشتم با توجه به سابقه بیماری کودک فریادزدم (بچه در حال تلف شدن است، یکی به دادم برسه)در این زمان پزشک از داروخانه خارج شد و بلافاصله بیان کرد که من بیمار شمارا ویزیت نخواهم کرد شما به من توهین کرده اید.

با شرایطی که طفل داشت ما هیچ راهی به جز خواهش و التماس نداشتیم ؛ پزشک  گفت با 115 تماس بگیرید تا به وضعیت شما رسیدگی شود. در حال تماس با اورژانس بودم که با خواهش بیماران حاضر درداخل سالن انتظار؛ پزشک طفل را پذیرفت و لی از حضور من ممانعت کرد و کودک به همراه خواهرم وارد اتاق پزشک شد و در آنجا با انواع برخورد توهین آمیز از سوی پزشک، مواجه شده بود، ولی به دلیل شرایط روحی و نگرانی، هیچ عکس العملی از سوی ما انجام نشد و حتی حاضرین و چندین تن از همشهریان گفتند با نیروی انتظامی تماس بگیرید و استشهادیه تنظیم کنید و ما نیز به عنوان شاهدین ماجرا آن را تایید خواهیم کرد.سپس با کم توجهی و برخورد بد با طفل نسخه ای رابرای کودک ما نوشت و پس از تهیه دارو به منزل مراجعه کردیم.

خانم «ه.ب» ادامه داد: به دلیل وخامت حال فرزند خواهرم پس از بازگشت از بیمارستان آیت الله گلپایگانی گوگد، وی را به بیمارستان امام حسین(ع) گلپایگان منتقل نمودیم که در حال حاضر وی بستری و در حال درمان  می باشد.

حال سوال و خواسته ما از مسئولین این است که آیا شخصی که بیمار است و یا همراه بیماری که درگیر و نگران حال بیمار خود می باشد باید علاوه بر اینها، نگران برخورد پرسنل و مسئولین بیمارستان و یا کلینیک درمانی  باشد.آیا نباید  بر رفتار و نحوه برخورد بد بعضی از پرسنل با بیماران رسیدگی صورت گیرد.

با توجه به اینکه اکثر مراجعه کنندگان به بیمارستان آیت الله گلپایگانی شهر گوگد افرادی کم در آمد و از اقشار ضعیف و از اهالی روستا می باشند و هدف از احداث این بیمارستان ارائه خدمات به این اقشار است چرا باید در این مکان بیمار  مورد توهین و بی احترامی قرار گیرد؟؟

بنده به عنوان یک شهروند به همراه چندین نفر دیگر که چنین برخوردی با آنان در این بیمارستان صورت گرفت وظیفه خود دانستم تا از طریق این سایت خبری  این موضوع را بگوش مسئولین برسانم.