شگفتار
در شگفتم تا به کی ای دل جوانی میکنی
در خزان عمر میل نغمه خوانی میکنی
***
خود به خود می پیچی و چون غنچهی لب بستهای
از سخن لب چیده و غَنج نهانی میکنی
***
دانی اکنون نوبت سر در گریبان بردن است !؟
باز هم با درد رخوت شادمانی میکنی
***
در خزان زندگی و طبع سرد و خسته ات
با تظاهر خنده و شیرین زبانی میکنی
***
چون چراغ جان به لب در پیش نور آفتاب
از درون میسوزی و پرتو فشانی میکنی
***
ای دل بیچاره و افسرده و درد آشنا
تا کجا انکار عجز و ناتوانی میکنی
***
گشته ای مرغ غریب افتاده ای از شور و شر
بی سبب مخفی غم فرسوده جانی میکنی
***
گوئیا پیرانه سر با شوخ چشمان گاه و گه
رندی و شیدایی و چشمک پرانی میکنی1
***
«قاسم» از ژرفای دل پوسیده ای و همچنان
با تب پیری و احساست تبانی میکنی
***
خود به نِسیان زن مکن فکر بهار عمر چون
بی ثمر از خاطراتش میزبانی میکنی
_________________________________________________________________________
پی نوشت:
1- با الهام یکی از قوافی یکی از غزلیات استاد شهریار
سرودهی استاد قاسم اشراقی آذرماه 1368- تهران و به یاد استاد شهریار، شهریار مُلک سخن