سبوی من ……….

در سال 1385 که به زیارت استاد فقیدم زنده یاد رحیم ذوالنور در منزلشان تهران شرف یاب شدم این دو بیتی ها را که به سال 1355 سروده بودم بیان کردم. استاد با صفای دل مرا مورد تفقد قرار دادند و منِ بنده عرض کردم اینها را به شما تقدیم می کنم. اینک با گرامیداشت خاطره ی آن استاد کم نظیر، تصمیم به درجشان در نشریه گرفتم. به همراه ذکر فاتحه و دریغی از خواب جاویدش.

سبوی من ……….
1- سبومان خشک و آب چشمه سنگ است
سخن داریم میدان سخت تنگ است

***
حدیث شور و مستی وای افسوس
در این دنیا تب افیون و بنگ است

__________________________________________________________

2- سبومان خشک و کام چشمه بی آب
زمین تب دار و روح دشت بی تاب

***
به بام آسمان ابر سیه دل
نمی خیزد ز آغوش تب خواب

__________________________________________________________

3- سبومان خشک و آب چشمه ناپاک
گلوی دشت خشک و لب عطشناک

***
در آغوش حصار باغ تشنه
به دست مرگ رقصد پیکر تاک

__________________________________________________________

4- پیام گل به گوش آب گفتم
هزارات طعنه در پاسخ شنفتم

***
ز بیم مردن گل خنده بر لب
جواب آب را با گل نگفتم

__________________________________________________________

5- دلم با کینه ی دشمن صبور است
که داند خصم بی رحم و شرور است

***
ز دست دوستان فریاد فریاد
که تیغ فتنه شان از چشم دور است

__________________________________________________________

6- لبم خاموش و دل در سینه بی تاب
نگاهم بی شکیب و رسته از خواب

***
به دستم ساغر خشکیده جوید
به بزم خودفروشان باده ی ناب

 سروده ی استاد قاسم اشراقی-1355 تهران