وظایف منتظران در عصر غیبت 4

7- یاد حضرت ولیّ عصر(عج)
از جمله وظایف مهمّ شیعیان و علاقمندان آن حضرت، فراموش نکردن ایشان و همیشه به یاد و ذکر ایشان بودن است .
امام علی(ع) فرمود: «هر کس چیزی را دوست بدارد، همواره نام آن را بر زبان دارد».
و امام کاظم(ع) درباره غیبت امام زمان(عج) فرمود: «خودش از دیدگان مردم پنهان می شود، ولی یاد او از دل های مؤمنان مخفی نمی شود».
دعای ندبه زمزمه ای است عاشقانه که در آن هر صبح جمعه با معشوق خود ارتباط برقرار می کنیم و به یاد او سرشک از دیدگانمان جاری می گردد. چه زیباست نغمه های عاشقان مهدی(عج) آنجا که می گویند: «بسیار بر من سخت است که خلق را ببینم و تو را نبینم و از تو صدایی نشنوم … آیا کسی هست که مرا یاری کند تا به همراهی او ناله و گریه را طولانی کنم؟ آیا ناله کننده و بی تابی هست که من با زاری، او را در هنگام تنهاییش یاری و همراهی کنم؟ آیا در چشمی خار رفته است که چشم من [در ناراحتی و اشک] با او هم دردی نماید؟ ای زاده احمد! آیا راهی به سوی تو هست که به ملاقات تو منتهی گردد؟ آیا روز [جدایی] ما به فردای [وصال ] می رسد که از آن حظّی ببریم؟»
امام زمان (عج) نیز از یاد شیعیان خود غافل نیست و اگر ارتباط ما با حضرت برقرار شود و در همه امور زندگی به یاد و ذکر ایشان باشیم، یقیناً مورد عنایت و لطف ایشان قرار می گیریم؛ چنانکه در نامه امام زمان(عج)به مرحوم شیخ مفید به این موضوع اشاره شده است که می فرمایند: «ما از رسیدگی به حال شما کوتاهی نمی کنیم و یاد شما را از خاطر نمی بریم».
8- محبّت به وجود مبارک امام زمان(عج)
انسان وقتی به کسی علاقه داشته باشد، یاد و خاطره محبوب همیشه در فکر و ذهنش حضور دارد و این موجب می شود که زندگیش رنگ و بوی معشوق بگیرد. اگر محبوب انسان موجودی متعالی و ملکوتی باشد، این الگو پذیری زمینه رشد و تعالی او را فراهم می سازد و اگر محبوب و معشوق او موجودی پست و فرومایه باشد، این الگو پذیری موجب سقوط و هلاکت وی خواهد شد. به خاطر اهمّیّت محبّت به اهل بیت(علیهم السّلام) خداوند در قرآن کریم، مزد رسالت پیامبر اکرم(ص) را مودّت و دوستی خاندان او قرار داده است و می فرماید: «بگو من از شما در برابر رسالتم مزدی طلب نمی کنم، به جز دوستی و مودّت نسبت به اهل بیتم».
همچنین پیامبر اکرم(ص) فرمود: «هیچ بنده ای ایمان [واقعی] نمی آورد، مگر اینکه در نزد او من از خودش محبوب تر و اهل بیت من و خاندان من از اهل بیت و خاندان خودش محبوب تر باشند و ذات من از ذات خودش محبوب تر باشد .»
امام حسن عسکری(ع) خطاب به فرزندشان فرمودند:«بدان که دل های اهل بندگی و اخلاص به سوی تو پر می کشند؛ همچنان که پرنده به سوی آشیانه اش پر می کشد».
البتّه این طور نیست که محبّت یک طرفه باشد، بلکه امامان معصوم(علیهم السّلام) نیز نسبت به شیعیان واقعی ابراز علاقه و محبّت کرده و می کنند و در غم و شادی آنان شریکند .
امیرمؤمنان امام علی(ع) فرمود: «ما در شادمانی شما شاد و برای اندوه شما اندوهگین می شویم».
همچنین امام رضا(ع) فرمود: «هیچ کس از شیعیان ما . . . غم دیده نمی شود مگر آن که ما نیز در غم او غمگین می شویم و شاد نمی شود مگر اینکه از شادی او شاد می شویم و هیچ یک از شیعیان ما در مشرق و مغرب زمین از نظر ما دور نیستند».
خود امام زمان(عج) فرمود:« از تردید گروهی از شما (شیعیان) در دین و شکّ و سرگردانی در مسأله والیان امرشان آگاه شدم، پس این غم ما به خاطر شما است نه به خاطر خود ما و برای شما متأثّر شدیم نه برای خودمان».
در این روایت و امثال آن ها حضرت نسبت به شیعیان ابراز محبّت و علاقه نموده و اعلام کرده است که از گمراه شدن آن ها شدیداً ناراحت و متأثّر می شود .
تهیه شده در گروه معارف