خبرگزاری بیان گلپایگان

به یاد عقاب قلّه‌ی غیرت و شهادت علی محسن اشراقی متولد 1343 و شهادت 1362، منطقه‌ی جُفیر

سروده‌ی استاد قاسم اشراقی پاییز 1363-تهران

غزلواره‌ای از زبان پدر محسن عزیز

بخوان بنام گل سرخ و لاله و شمشاد

.

اگر چه داغ تو هرگز نمی برم از یاد
به خواهش تو نمی آرم از درون فریاد

تو رفتی و شدی آباد و در دلم زین پس
بِنای حسرت و غم را گذاشتی بنیاد

اسیر پنجه ی بد مست پیر هجرانم
خوشا، خوشا تو که گشتی از این قفس آزاد

شکوه مستی چشمت حکایتی کم نیست
بخواب مست و بیاسای خانه‌ات آباد

به بوی پیرِهَنَت می روم به سر دایم
به گلشنی که تو را برده با نوازش باد

به حجله‌گاه تو آویختم گلی از اشک
به عذر آنکه نبودم من و شدی داماد

شکست پرده‌ی شک با یقینِ عرفانت
که کوه عشق شکستی به شیوه‌ی فرهاد

به نخل باور و ایمان چو شعر روئیدی
کدام چشمه‌ی پاکی به ریشه آبت داد

زِ گوشه ی شب تاریک تارهی گویا
قفس شکستی گفتی که هر چه بادا باد

عروج روح بلندت به خاکیان گویی
که درس عشق به گلبانگ زینبی میداد

هَمو¹ که در دل صحرای نینوای ذلیل

شکست نَخوت مستان باده ی بیداد

زِ خون پاک دلت در سرای فانی و هیچ

هزار لاله بر آمد زِ خاک و رُخ بگشاد

تو رفتی و زِ پیَّت شاخه شاخه گل رویید

بنازم آنکه تو را بود ساقی و استاد

فدای خاک تو ای تو محسن، ای عزیز دلم

فروغ اختر² تابنده‌ام سفر خوشباد

صدای نرم تو گوید هماره با «قاسم»

بخوان به نام گل سرخ و لاله و شمشاد

__________________________________

پینوشت:

1-هَمو = هم او

2-اختر: نام مادر شهید