خبرگزاری بیان گلپایگان

شب و روز پرهیزکاران (تربیتی، اخلاقی)
در شب به پا ایستاده، قرآن را جزء به جزء و شمرده می خوانند و با آن جان هایشان را محزون ساخته و داروی درد خویش را از آن به دست می آورند. هر گاه به آیه ای برسند که بشارتی در آن است، بدان طمع کرده و دیدگانشان از سر اشتیاق به آن خیره خیره می نگرد و گمان می کنند که آن چه بدان بشارت داده شده در برابر چشمانشان قرار گرفته است و هر گاه به آیه ای برسند که در آن بیمی داده شده، گوش دل به آن سپرده و پندارند که صدای شعله های آتش بیخ گوش ایشان است…
و در روز بردبار و دانشمند و نیکوکار و باتقوا هستند. ترس (از خداوند) آنان را مانند تیر تراشیده لاغر کرده است. کسی که به ایشان می نگرد، می پندارد که بیمارند در حال که بیمار نیستند و یا می گوید :آنان دیوانه اند! و حال آن که امر بزرگی ایشان را آشفته ساخته است. از کارهای نیک خود خوشنود نمی شوند و طاعات فراوان خویش را زیاد نمی شمارند. خود را (به کوتاهی در بندگی) متّهم می کنند و از کردارهایشان بیمناکند. وقتی یکی از ایشان به پاکی و وارستگی توصیف شود، از آن چه درباره او گفته می شود، می ترسد… نهج البلاغه، خطبه 193

نهج البلاغه؛ خطبه 193