معلولیت محدودیت نیست … !

به گزارش پایگاه خبری تحلیلی بیان گلپایگان، بسیاری از ما وقتی با افرادی که با وجود محدودیت های فراوان در اوج امید زندگی می کنند و اطرافیان را نیز به سمت امیدواری سوق می دهند، روبرو می شویم از خودم خجالت می کشیم که با وجود سلامت کامل، از همه توان خود برای رسیدن به قله های موفقیت استفاده نمی کنیم و ناشکری لق لقه زبانمان شده است.

معلولیت، قصه پر غصه ای است که تنها کسانی با آن آشنایی دارند که خود یا عضوی از خانواده آنها معلول باشد.
در این میان جمعی از معلولان با این مشکلات کنار آمده اند و افرادی درس آموز برای دیگران شده اند.
تعداد این عده که توانمندی را به معلولیت گره زده اند در جامعه کم نیست و بسیاری از آنها قادرند با اندک یاری از سوی کسانی که باید یاری رسان آنها باشند و حداقل با اجرای قانون جامع معلولین، زندگی خود را اداره کنند و حتی دیگران را از کار خود منتفع کنند.
در این راستا در این شماره نشریه بیان؛ به معرفی شخصی خواهیم پرداخت که می تواند الگوی استقامت و تلاش و امید به زندگی برای خیلی از جوان های شهرستان و به خصوص افرادی باشد که شاید از توان جسمی دارای معلولیت می باشند.
خانم مریم زینلی دارای معلولیت جسمی حرکتی می باشد. وی متولد سال 1344 در شهرستان گلپایگان بوده و از بدو تولد به دلیل بیماری نورپاتی دچار فلج عصب اندامی گردید و انجام برخی از کارهای روزمره و عادی برای ایشان همراه با مشقت و سختی بوده است و شاید بتوان آن مشکلات را در استوار نمودن این بانوی متدین گلپایگانی سهیم دانست.

وی در این گفتگو بیان داشت: به لطف خداوند متعال 35 سال از عمر خود را در کانون گرم خانواده سپری کردم هرچند که به جرات می توان بیان نمود که هر کس در زندگی خود با مشکلاتی مواجه می باشد لذا من نیز در زندگی همواره مشکلاتی را پشت سر گذاشتم که همه به لطف خداوند متعال و ائمه معصوم بوده است.
خانم زینلی در ادامه بیان داشت: من علاوه بر تحصیل و فراگیری به هنر علاقه مند بودم و این علاقه سبب شد تا در رشته های ماشین نویسی و تایپ، قلاب بافی، گلسازی به انواع گوناگون، بافت و ماشین بافی با دستگاه صنعتی موفق به اخذ دیپلم شوم و در دوره ای از زمان در کانونهای فرهنگی و هنری اقدام به آموزش نمایم و هنرجویانی را مورد آموزش قرار دادم که همواره خاطرات زیبایی از آن روزها در ذهن من تداعی می شود.

وی عنوان داشت: پس از فوت پدر که برای من بسیار سخت و ناگوار بود، در سال 80 به آسایشگاه کهریزک تهران رفته و مدت 7 سال را در آن مکان اقامت داشتم و می توان گفت این زمان به نوعی در تحول و پیشرفت من نقش بسزایی داشت و من تصمیم گرفتم پس از 15 سال ترک تحصیل مجدد به حیطه درس و آموزش برگردم. که با وجود مشکلات متعدد اقدام خود را عملی نمودم و پس از گذراندن دوره پیش دانشگاهی در کنکور شرکت کردم و در رشته روانشناسی گرایش کودکان استثنایی دانشگاه *** پذیرفته شدم و هدف من تنها از تحصیل، فراگیری و افزایش سطح علمی و سپس آموزش و یاد دادن به دیگران می باشد.
خانم زینلی از افراد موفق که دارای معلولیت جسمی نیز می باشند در ادامه این گفتگو به خبرنگار بیان اظهار داشتند: در طول چهار سال تحصیل دانشگاهیم با مشکلاتی فراوانی مواجه بودم ،ولی به یاری خداوند متعال ، موفق به اخذ لیسانس در رشته روانشناسی گردیدم و سالهای دانشجویی و فراگیری برای من مملو از خاطرات تلخ و شیرین بود که برای من از بهترین سالهای عمرم می باشد.

وی گفت: مدت 7 سال اقامت در آسایشگاه ، سالهای فراگیری و فعالیت در زمینه های گوناگون برای من بود و توانستم در چهره نگاری و تئاتر نیز فعالیتی داشته باشم و به عنوان منشی و بازیگر صحنه فعالیت کنم. در خصوص هنر موسیقی نیز به عنوان تک خوان گروه کُر آسایشگاه فعالیت می نمودم.
در ادامه این گپ و گفت دوستانه خانم زینلی بیان داشت: پس از مراجعت از آسایشگاه کهریزک به گلپایگان، فعالیتها و اقداماتی در رابطه با معلولین شهرستان انجام دادم که از آن جمله می توان به تأسیس جامعه معلولین شهرستان اشاره نمود که در حال حاضر این مکان دارای بیش از 180 عضو می باشد. که برنامه هایی نیز برای این اعضا برگزار گردیده است و هم اکنون بنده نیز یکی از اعضای جامعه معلولین در شهرستان می باشم.
خانم زینلی در خاتمه از فعالیت ورزشی خود سخن گفت که شاید برای خیلی این ورزش ناشناخته باشد: ورزش «بوچیا» ورزشی است مخصوص معلولین جسمی و حرکتی و حتی معلولین ذهنی، این ورزش را با پیگیری که داشتم توانستم وارد شهرستان نمایم و با رایزنیها و ملاقات با خیاطان شهرستانی وسایل مورد نیاز این ورزش را فراهم کنم که به جهت ایجاد روحیه و نشاط و تعامل و دوری از انزوا و گوشه گیری افراد بسیار موثر و مفید می باشد. و به همراه اعضا در سالن 17 شهریور گلپایگان این ورزش را انجام می دهیم البته امکان انجام آن در همه جا حتی منازل نیز فراهم است اما به دلیل بالا بودن قیمت لوازم و بحث گروه گزینی این ورزش در سالن و به صورت گروهی انجام می شود.

موفق به اخذ دیپلم شوم و در دوره ای از زمان در کانونهای فرهنگی و هنری اقدام به آموزش نمایم و هنرجویانی را مورد آموزش قرار دادم که همواره خاطرات زیبایی از آن روزها در ذهن من تداعی می شود.

وی عنوان داشت: پس از فوت پدر که برای من بسیار سخت و ناگوار بود، در سال 80 به آسایشگاه کهریزک تهران رفته و مدت 7 سال را در آن مکان اقامت داشتم و می توان گفت این زمان به نوعی در تحول و پیشرفت من نقش بسزایی داشت و من تصمیم گرفتم پس از 15 سال ترک تحصیل مجدد به حیطه درس و آموزش برگردم. که با وجود مشکلات متعدد اقدام خود را عملی نمودم و پس از گذراندن دوره پیش دانشگاهی در کنکور شرکت کردم و در رشته روانشناسی گرایش کودکان استثنایی پذیرفته شدم و هدف من تنها از تحصیل، فراگیری و افزایش سطح علمی و سپس آموزش و یاد دادن به دیگران می باشد.
خانم زینلی از افراد موفق که دارای معلولیت جسمی نیز می باشند در ادامه این گفتگو به خبرنگار بیان اظهار داشتند: در طول چهار سال تحصیل دانشگاهیم با مشکلاتی فراوانی مواجه بودم ،ولی به یاری خداوند متعال ، موفق به اخذ لیسانس در رشته روانشناسی گردیدم و سالهای دانشجویی و فراگیری برای من مملو از خاطرات تلخ و شیرین بود که برای من از بهترین سالهای عمرم می باشد.
وی گفت: مدت 7 سال اقامت در آسایشگاه ، سالهای فراگیری و فعالیت در زمینه های گوناگون برای من بود و توانستم در چهره نگاری و تئاتر نیز فعالیتی داشته باشم و به عنوان منشی و بازیگر صحنه فعالیت کنم. در خصوص هنر موسیقی نیز به عنوان تک خوان گروه کُر آسایشگاه فعالیت می نمودم.
در ادامه این گپ و گفت دوستانه خانم زینلی بیان داشت: پس از -مراجعت از آسایشگاه کهریزک به گلپایگان، فعالیتها و اقداماتی در رابطه با معلولین شهرستان انجام دادم که از آن جمله می توان به تأسیس جامعه معلولین شهرستان اشاره نمود که در حال حاضر این مکان دارای بیش از 180 عضو می باشد. که برنامه هایی نیز برای این اعضا برگزار گردیده است و هم اکنون بنده نیز یکی از اعضای جامعه معلولین در شهرستان می باشم.

بانو معلول شهرستان از عدم پوشش بیمه صحبت کرد و بیان داشت: با وجود معلولیت و بیماری از داشتن بیمه که بسیار ملزم و واجب برای هر شخص و بخصوص بیماران می باشد برخوردار نمی باشم. قرار گرفتن تحت پوشش بیمه را ملزم به برپایی دار قالی و بافت آن در مدت 6 ماه نمودند که با توجه به معلولیت و عدم حرکت اندام می توان گفت که این کار بدون کمک و مشارکت دوستان غیرقابل انجام می باشد و این مشکل تنها مختص من نبوده است و بسیاری از دوستان معلولین با مشکل برخوردار نبودن بیمه مواجه هستند.

خانم زینلی در خاتمه از فعالیت ورزشی خود سخن گفت که شاید برای خیلی این ورزش ناشناخته باشد: ورزش «بوچیا» ورزشی است مخصوص معلولین جسمی و حرکتی و حتی معلولین ذهنی، این ورزش را با پیگیری که داشتم توانستم وارد شهرستان نمایم و با رایزنیها و ملاقات با خیاطان شهرستانی وسایل مورد نیاز این ورزش را فراهم کنم که به جهت ایجاد روحیه و نشاط و تعامل و دوری از انزوا و گوشه گیری افراد بسیار موثر و مفید می باشد. و به همراه اعضا در سالن 17 شهریور گلپایگان این ورزش را انجام می دهیم البته امکان انجام آن در همه جا حتی منازل نیز فراهم است اما به دلیل بالا بودن قیمت لوازم و بحث گروه گزینی این ورزش در سالن و به صورت گروهی انجام می شود.

م.طالاری