سرآغاز

علی رضا طاهری نیا مدیر بخش هنر و ادبیات

الحمد لله که بعد از مدت ها، امروز ادبیات در شهر ما به رسمیت شناخته شد و از یک چیز حاشیه ای کم اهمیت در یک گوشه از نشریه – آن هم صرفن برای این که بوده باشد و قشنگ باشد و اگر هم نبود نباشد!- به یک نصفه صفحه ی مستقل و شناسنامه دار تغییر ماهیت داد؛ بخش «هنر و ادبیات» در دوهفته نامه ی «بیان»!
مدت ها بود از وقتی که نشریه ی ادبی «طنین» پس از یکی– دو شماره متوقف شد، دیگر برای کسی مهم نبود که شهر فرهنگیِ پرافتخاری مثل گلپایگان هم باید یک نشریه ی ادبی، نشد، یک صفحه ی مستقل ادبی، نه، یک نصفه صفحه ی ادبی، داشته باشد و به معرفی مثلن یک شاهکار ادبی که سرچشمه ی تحولاتی در جهان بوده است، دست کم به اندازه ی این که فلان مدیر چطور عطسه کرد یا پس از ناهار چگونه چای خورد – آن هم با چندین غلط دستوری و املایی- نگاه کند. چون آن وقت که «تولستوی» تاریخ بیست ساله ی روسیه و اروپا را با ششصد شخصیت داستانی در «جنگ و صلح» آفرید و جهانیان به احترامش برخاستند و کلاهشان را دست گرفتند هم ما به این چیز ها نگاه نمی کردیم.
رهبر فرزانه و ادیب انقلاب در یکی از سخنرانی هایشان، راز به درازا کشیدن فعالیت های حزب «مجاهدین خلق» پس از انقلاب اسلامی را، یکی نظم تشکیلاتی و دیگری توان ادبی شان دانسته اند. این که اولین کار مجاهدین پس از انقلاب، تشکیل «کانون نویسندگان» بوده و از این مسیر توانسته اند ایدئولوژی شان را در ده ها کتاب و صد ها مقاله انتشار بدهند و این که با ادبیات روز جهان آشنا بوده اند و «مایاکوفسکی»، «پاز» و «گورکی» را در ادبیات همان گونه پیگیری می کرده اند که «مارکس» و «انگلس» را در علوم اجتماعی. این ها همه وجود ادبیات را هم به عنوان هدف و هم به عنوان وسیله ای بی جایگزین برای ابلاغ هر اندیشه ای ضروری می سازد و رهبر حکیم انقلاب نیز همواره به درستی  به این مهم اشاره نموده اند. من خودم دیدم که چگونه ایشان از «بلندی های بادگیر» و «دُنِ آرام» همان طور که از شعر «م.امید» و «شهریار»، با اشتیاق در جلسه ای سخن می گفتند.
بنابر این باید دست بانیان این نشریه ی ارجمند را به گرمی فشرد و به آنان تبریک گفت که هنرمندانه در این راه دَرگُشایی کردند نه دَربَندی!* ما می توانیم در این بخش با عنایت پروردگار، ژانر های متنوع ادبی همچون ادبیات کودکان، شعر، داستان کوتاه، طنز، نقد ادبی، معرفی کتاب، معرفی هنرمندان و… را در کنار هنر های بصری همچون تصویر سازی، کاریکاتور و … به نمایش بگذاریم و از هنرمندان و ادیبان شهرمان جهت تکامل آن کمک بگیریم.
به امید روزی که تلاش بی طمع مان به ثمر بنشیند و ماهم توانسته باشیم در گوشه ای از این خاک هنر پرور، دِین خود را به فرهنگ با شکوه مسلمانانه مان ادا کنیم. انشاالله.

پی نوشت؛
* هنر آموز کز هنرمندی
در گشایی کنی نه دربندی