واشنگتن پست: روحانی مجبور به تغییر لحن شد

به گزارش بیان گلپایگان؛ یک روزنامه آمریکایی نوشت: انتخابات ریاست‌جمهوری ایران و نیز فشارهای داخلی به خاطر ملموس نبودن مزیت‌های توافق هسته‌ای، روحانی را وادار به تغییر لحن کرده است. یک سال پیش به نظر می‌رسید ایران در آستانه روابطی جدید با آمریکا و جهان قرار دارد. روحانی پاییز پارسال در نطق خود در سازمان ملل اعلام کرد که توافق هسته‌ای امضا شده و لغو تحریم‌ها و وضع محدودیت‌هایی بر سر برنامه‌ هسته‌ای ایران و بنیاد این تغییرات بوده است.
روزنامه واشنگتن پست افزود: حال یک سال از این ماجرا می‌گذرد و تمام خوش‌بینی روحانی بدل به یأس و نومیدی و بالا بردن انگشت اشاره بدل شده است. امسال روحانی در سخنرانیش در سازمان ملل و کنفرانس‌های خبری متعددی که در طول هفته گذشته در نیویورک برگزار کرد، مستقیماً آمریکا را به عمل نکردن به تعهداتش در قبال توافق هسته‌ای متهم کرد.
واشنگتن‌پست می‌نویسد: در طول هشت ماهی که از امضای توافق هسته‌ای می‌گذرد، او بارها بیان کرده که واشنگتن در کار مجاز اعلام کردن انجام معاملات تجاری با ایران تعلل می‌ورزد و مانع از دسترسی ایران به بانک‌ها شده است.
روحانی پنجشنبه گذشته در نطق خود در مجمع عمومی سازمان ملل طی سخنانی گفت: «عمل نکردن به تعهدات از جانب آمریکا در طول هفت ماه گذشته، بیانگر رویکرد معیوبی است که می‌بایست اصلاح شود.»
این روزنامه خاطرنشان کرد: در این فراز؛ شاید بتوان یکی از دلائل تغییر لحن و کلام روحانی را ناشی از حس و حال انتخاباتی او و تلاشش برای انتخاب شدن مجدد به ریاست‌جمهوری ایران در انتخاباتی دانست که تا شش ماه آینده برگزار خواهد شد. روحانی در حال و هوای مبارزات انتخاباتی به سر می‌برد و حالت ملامت‌گوی او در مجامع عمومی و انظار عموم، بازتاب حس یأس و نومیدی بسیاری از ایرانیان است که می‌گویند تمام مزیت‌های اقتصادی توافق هسته‌ای تا حال بی‌خاصیت بوده است.
در این زمینه «گری سیک» محقق دانشگاه «کلمبیا» که در دولت سه رئیس‌جمهور آمریکا سمت مشاور امنیت ملی را عهده‌دار بوده است، می‌گوید؛ «الآن روحانی در ایران، بابت خیلی چیزها زیربار نقدهای سنگین قرار دارد که اصلی‌ترین آنها این است که او منافع کشور را به باد فنا داده است و چیزهای زیادی از کشور را بخشیده و بیش از حد با آمریکایی‌ها صمیمی شده است.»
«باربارا اسلاوین» سرپرست برنامه «ابتکار آینده ایران» در «شورای آتلانتیک» می‌گوید: «روحانی نمی‌تواند خیلی هم خود را مشتاق آمریکا نشان دهد. او مجبور است نیمه خالی لیوان را ببیند تا مبادا این‌گونه به نظر بیاید که نسبت به واشنگتن نرم و ملایم شده است.»
اسلاوین می‌افزاید: «با توجه به سیاست ایران روحانی باید خیلی دل و جرأت داشته باشد تا در نیویورک با اوباما ملاقات کند و با او دست هم بدهد.»
وی می‌گوید: «به ظن قوی روحانی بهترین فرد ممکن در بهترین زمان مناسب است و بهترین فردی است که ما می‌توانیم به او امیدوار باشیم، اما او یک بروکرات محتاط است.»